بریده‌ کتاب‌های ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد

گفت نه خوشبخت است و نه بدبخت و به همین دلیل است که دیگر نمی تواند ادامه دهد.

هیچکس نمی داند در زیر این خوشبختی ظاهری چه قدر تنهایی، تلخی و تسلیم نهفته است:)

_اگر خدا وجود داشته باشد و من واقعا به وجود او ایمان نداشته باشم، پس خودش میداند که قوه درک بشر چه قدر محدود است. خود او این آشفته بازار را که در آن فقر، بی عدالتی، حرص و طمع و تنهایی وجود دارد، آفریده است، مطمئنا نیتش کاملا خیر بوده اما نتیجه کارش مصیبت از آب درآمده است.

معمولا مردم در روزی که کمتر از هر روز دیگری انتظار مرگ را می کشند، می میرند.

_هر کسی در دنیای خودش زندگی میکند، دیوانه است.

ورونیکا در زندگی بارها متوجه شده بود که عده زیادی از آشنایانش چنان از بدبختی هایی که بر سر دیگران آمده بود حرف می زدند که انگار واقعا دلشان میخواست به آنان کمک کنند، در حالی که در حقیقت، از رنج دیگران لذت میبردند چون با مشاهده رنج و بدبختی سایرین، باور می کردند که خودشان خوشبختند و زندگی نسبت به آنان سر لطف داشته است.

«مردم هرچه امکان شادی‌شان بیشتر باشد، غمگین‌ترند.»

همان طور که زندان هرگز زندانی را اصلاح نمی کند، فقط یادش می دهد که جنایات بیشتری مرتکب شود.

«هیچ چیز در این دنیا به طور تصادفی رخ نمی دهد»

در در دنیایی که همه برای زنده ماندن به هر قیمتی می کوشند، درباره کسانی که تصمیم می گیرند بمیرند، چه قضاوتی می توان کرد؟

دلم میخواهد دیوانگی ام همچنان ادامه داشته باشد و بر طبق رویاهای خودم زندگی کنم، نه آن طور که دیگران برایم می پسندند.

ورونیکا میدانست که زندگی همیشه چیزی جز انتظار لحظه مناسب برای عمل نیست و به او اثبات شد که همین طور هم هست.

من هرگز در روز های سرد و ابری و خاکستری مثل امروز گرفتار افسردگی نمی شدم، بلکه احساس می کردم طبیعت با من هماهنگ است و روح مرا منعکس می کند.

_نمی خواهی بدانی حالت چطور است؟ _می دانم. حال من هیچ ربطی به آنچه میبینید در بدنم اتفاق می افتد، ندارد. به آنچه در روحم می گذرد، مربوط می شود...

و یک روز زیبا به این نتیجه میرسم که زندگی همین است دیگر! هیچ فایده ای ندارد که نگرانش باشیم. هیچ چیز عوض نمی شود. و آن را می پذیرم.

ما همه در دنیای مخصوص خودمان زندگی میکنیم. اگر به بالا به آسمان پرستاره نگاه کنی میبینی که تمام دنیاهای متفاوت آنجا با هم ترکیب میشوند