بریده‌ کتاب‌های پس از تاریکی

بگذار چیزی بهت بگویم ماری، زمین زیر پای ما خیلی محکم به نظر می رسد، اما اگر اتفاقی بیفتد، زیر پایت راحت خالی میشود. اگر این بلا سرت بیاید کارت زار است: دیگر هیچی مثل سابق نیست. آن وقت تنها کارت این است که آن زیر تک و تنها تو تاریکی سر کنی...

می‌دانی چی فکر می‌کنم؟ به نظرم خاطره‌ها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده ماندن می‌سوزانند. تا آنجا که به حفظ زندگی مربوط می‌شود، ابداً مهم نیست که این خاطرات به درد بخور باشند یا نه. فقط سوخت‌اند. آگهی‌هایی که روزنامه‌ها را پر می‌کنند، کتاب‌های فلسفه، تصاویر زشت مجله‌ها، یک بسته اسکناس ده هزار ینی، وقتی خوراک آتش بشوند، همه‌شان فقط کاغذند. آتش که می‌سوزاند، فکر نمی‌کند، آه، این کانت است، یا آه، این نسخۀ عصر یومیوری است، یا چه زن قشنگی! برای آتش اینها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همه‌شان یکیست. خاطرات مهم، خاطرات غیرمهم، خاطرات کاملاً بدرد نخور: فرقی نمی‌کند ــ همه‌شان فقط سوخت‌اند.

اگر واقعا می‌خواهی چیزی را بدانی، باید آمادگی آن را داشته باشی که هزینه‌اش را بپردازی.

خیلی به گذشته ها فکر میکنم. بخصوص بعد از اینکه اینجوری تمام کشور را زیر پا گذاشتم. اگر خیلی به حافظه ام فشار بیارم، هزار جور چیز یادم می آید-خاطرات واقعا زنده. گاهی معلوم نیست از کجا یکهو چیز هایی یادم می آید که سالها بهشان فکر نکرده ام. خیلی جالب است. حافظه عقل سرش نمیشود! درست مثل این است که یک خروار چیز بی مصرف چپانده باشیم تو کشو. اما در بینشان چیز های مهمی را هم که یادمان رفته، یکی پس از دیگری جا گذاشته باشیم.