اصلِ گرفتاری، فرهنگِ بی‌گانه‌ستیزی وارداتی ماست که به جای غریب‌نوازی سنتی ما نشسته است. بی‌گانه‌ستیزی اگر باید، برمی‌گردد به بی‌گانه‌ای که قصدِ چپاولِ سرزمین‌مان را داشته باشد، نه به هم‌سایه‌ی هم‌خونی که تازه دیوارِ بینِ خانه‌ی ما و او را همان بی‌گانه کشیده است.

جلسه ی باصفایی است. واقعیت آن است که نسل جوان ما ایران را به عوض گشتن، از دریچه ی تنگ و نارسای اخبارِ رسانه ها دیده است. برای همین قاطبه ی اهل سنت را بلافاصله با وهابی های مکه و مدینه اشتباه می گیرد. حال آن که این نوعی غلط اندیشی است. وهابیت یک شاخه ی نو ظهور و شاید پرقدرت اما کم دامنه از اهل سنت است. شافعی ها و حنفی ها، خاصه آن ها که در ایران می زیند، بطونشان بسیار نزدیک است به شیعیان. آن ها نیز مانند ما با سلفی گری مخالف هستند. حنفی ها مثل ما به ظهور حضرت صاحب ایمان دارند و شافعی ها به فرزندان پیام بر ارادتِ قدیم دارند. دیروز با علی در خیابان های زاهدان با پیرمردی کتاب فروش هم صحبت شده بودیم که شافعی بود و برای ظهور امام عصر دعا می کرد و می گفت در این هفتاد سال، سالی بر او نگذشته است که به زیارت فرزند پیام بر، امام رضا (ع) نرفته باشد.... و چه جوابی داریم در یوم یفر المرء من اخیه اگرمان قیاس کنند با آن پیرمرد شافعی؟

سطل آب را که برداشته است، روی زمین می‌گذارد و به سپر و رادیاتورِ موتر نگاه می‌کند. جلو می‌روم، ازش می‌پرسم که چرا یک‌هو خشکش زد. با دست رویِ سپر را نشان‌م می‌دهد. آرام می‌گوید: سیر کن! دارند از جانورهایی که چسب شده‌اند این‌جا، می‌خورند... زنبورها را می‌گویم... خدا را خوش نمی‌آید، آب بریزم به سفره‌شان... عجب شاگردی دارد قهوه‌چی... اگر قرار بود تذکره‌الاولیا بنویسم، حتماً این حکایت را می‌آوردم...