همه چیز درست می شود. یا، اگر هم نشد، همه چیز خواهد بود، پس نگران نباشیم.

به گمانم این تاوانی‌ست که برای عشق میپردازیم: دریافتنِ رنج و درد کسی دیگر به شکلی که انگار درد و رنجِ خودِ ماست.

ما بنده‌ی زمانیم و قرار زمان برگذشتن است...

اما تاریخی که آن‌را زنده کرده اید با تاریخی که در یک کتاب می‌خوانید یا روی صفحه تلویزیون میبینیدفرق می‌کند.

این طور گفتنش اشتباه است. موسیقی وارد نمی شود. موسیقی در درون هست. موسیقی به سادگی آنچه را آنجاست آشکار میکند، موجب می شود متوجه حس هایی شوی که الزاما نمی‌دانستی در درون تو وجود دارند و در اطراف چرخ می زند و همه ی آنها را بیدار می کند. نوعی تولد دوباره.

خنداندنٍ کسی که به او اهمیت میدهی , ساده ترین و ناب ترین لذت دنیاست

اولین فن آوری منتهی به اخبار دروغ اینترنت نبود، متون چاپی بود. کتاب های که خرافات را مستحکم میکردن.

اما هرگز نمی توانی مطمئن باشی.در مورد آینده این اصل قضیه است. تو نمیدانی . در مرحله ایی باید بپذیری که نمیدانی . باید پشت سرهم ورق زدن را کنار بگذاری و فقط روی صفحه ای تمرکز کنی که در آن هستی.

هر انسان محدودیت های دید خودش را محدودیت جهان می‌پندارد.

انسانها بیش از صد سال عمر نمیکنند چون آمادگی اش را ندارند؛ منظورم از نظر روانی‌ست به نوعی تمام میشوی آن ذات و شخصیت لازم برای ادامه دادن و زنده ماندن وجود ندارد بیش از اندازه از ذهن خودت خسته می‌شوی؛ از اینکه چطور زندگی دائماً خودش را تکرار می کند. خنده و حالتی وجود ندارد که مثلش را قبلاً ندیده باشی. در روند کار دنیا تغییری ایجاد نشده که با تغییرات قبلی فرقی داشته باشد. اخبار جدیدی هم در کار نبودند خود کلمه ی " اخبار" به یک جوک تبدیل شد تمامش فقط یک چرخه بود؛ چرخه ای که آرامی و رو به پایین میچرخید و تکرار میشد. کم کم تحمل تو نیز نسبت به انسانهایی که یک اشتباه را بارها و بارها و بارها و بارها ،کردند از بین می رفت مثل گوش دادن چند صد باره به آهنگ مشابهی ست که زمانی از آن خوشت می آمده و حالا دلت میخواهد گوشهای خودت را از شنیدن صدایش جر بدهی. در واقع این تکرار مکررات آنقدر زیاد است که قصد کشتن خودت را داشته باشی.

ما دقیقا همان کسی نیستیم که به دنیا آمدیم . کسی هستیم که به آن تبدیل می شویم . چیزی هستیم که زندگی از ما می سازد.