بریده‌ کتاب‌های بابا رجب

کتری را از توی کابینت برداشتم و زیر شیر آب گرفتم. نگاهم به خیار و گوجه‌های توی ظرف بود که الهه هم می‌زد. یاد حرف رجب افتادم که دلش می‌خواست مثل قبل از مجروحیتش سالاد شیرازی بخورد. بعضی چیزها هرچه جلوی چشم آدم باشد عادی نمی‌شود، فقط عمیق‌تر می‌شود.

موهای الهه بلند شده بود و مدام توی صورتش می‌ریخت. هر چند کلمه‌ای که حرف می‌زد، صورتش را تکان می‌داد تا موهایش کنار بروند. از این کارش خوشم می‌آمد. بی‌اختیار توی بغلم گرفتمش و صورتش را بوسیدم. سرم را که بالا گرفتم، رجب پرده تور را کنار زده بود و با گریه نگاهمان می‌کرد. یاد حرف چند ماه پیشش افتادم که می‌گفت: « دلم می‌خواد یه شب خواب ببینم، لب و دهنم سالمه و دارم بچه‌ها رو می‌بوسم». حواسم نبود با بوسیدن الهه چه حسرتی را در دل رجب زنده کردم. تا به خودم آمدم، بچه‌ها رجب را دیده بودند و صدای جیغ و گریه‌هایشان در حیاط پیچیده بود.

وقتی تلویزیون برنامه این مراسم را نشان داد، در خانه تنها بودم. هنوز هم باورم نمی‌شد؛ همان صورتی که رجب به خاطرش سال‌ها خانه‌نشین شده بود، حالا کل قاب تلویزیون را پر کرده بود. به حدی از دیدن این صحنه ذوق زده شده بودم که از روی مبل بلند شدم و درست روبروی تلویزیون نشستم. با تصویر رجب فاصله کمی داشتم. وقتی قرار شد از آرزوهایش حرف بزند، باز هم مثل مجروحیتش، همه را شوکه کرد. وحید حرف رجب را تکرار کرد تا حاضرین متوجه شوند: « آرزوی دیدار رهبر».

یاد پسر جوانی افتادم که همان شب از وحید، دستمال زیر چانه رجب را برای تبرک خواسته بود. هنوز هم وقتی یاد آن ماجرا می‌افتم برایم عجیب است. شاید هنوز نسل جوان را نشناخته بودم. وحید که درخواست پسر را مطرح کرد، نتوانستم خودم را راضی کنم و دستمال را به او بدهم؛ با اینکه دستمال را شستم و اتو زدم. اما اگر اصرارهای وحید نبود، حاضر به چنین کاری نمی‌شدم. وحید صبح روز بعد، جلوی حرم امام رضا، دستمال را به پسر جوان داده بود، ولی او از اینکه دستمال را شسته بودیم، ناراحت شد. هنوز صدای پسر جوان وقتی بعد از گرفتن دستمال از وحید، برای رجب پیغام صوتی گذاشته بود، توی گوشم بود: «بابا رجب، نسل ما نسلی نیست که از صورت شما بترسن. ما دستمال صورتتون رو به عنوان تبرک به صورتمون می‌کشیم».