بریده‌ کتاب‌های ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر

آره، خیال می کنی سیندرلایی، شب نشینی باشکوهی دعوت شده ای و می ترسی که نکند درست وسط جشن تولد كولين، يكهو، همه چیز از این رو به آن رو شود! ص۱۷۶

کارلا گفت: جایی خواندم که در ذن مهم ترین قانون این است که وقتی کسی بهت سلام می کند، حتماً باید جوابش را بدهی.» ص۱۶۵

مدیر گفت: "خانم کارلا دیویس، چرا برای والدین توضیح نمی‌دهید که چه کار می‌کنید و چطور به بچه‌ها کمک می‌کنید؟" کارلا گفت: "اغلب، فقط با آن‌ها صحبت می‌کنم. به مشکلات‌شان گوش می‌دهم، ولی هیچ وقت به آن‌ها نمی‌گویم که چی کار کنند و چی کار نکنند. سعی می‌کنم کمک‌شان کنم تا مستقل فکر کنند و خودشان تصمیم بگیرند." یک خانم پرسید: "مگر کارِ مدرسه غیر از این است؟ مگر وظیفه‌اش این نیست که به بچه‌ها بگوید چه فکری کنند؟" کارلا گفت: "به نظر من، یاد دادن چطور فکر کردن، خیلی مهم‌تر از چه فکر کردن است."

برادلی گفت: "هر وقت تو کتابخانه هستم، همه‌اش به این موضوع فکر می‌کنم که کتاب‌ها کاملا با هم فرق دارند، در حالی که کلمه‌های‌شان تقریبا یکی است. فقط ترتیب قرار گرفتن‌شان فرق دارد." برادلی ادامه داد: "فقط بیست و شش تا حرف! تنها کاری که می‌کنند این است که همین حرف‌ها را جابه‌جا می‌کنند و بعد یک عالمه چیزهای جورواجور می‌نویسند!"

_چی باید بهش بدهم؟ باید بهش عروسک بدهم؟... دخترها عروسک دوست دارند. _من نمی دانم هر کی یک چیز دوست دارد چیزی بهش بده که خودت دوست داری. اگر خودت دوستش داشته باشی خیلی احتمال دارد که او هم خوشش بیاید. بهش هدیه ای از ته دل از صمیم قلب بده. برادلی پرسید: «پرده ی حمام چطوره؟ کارلا گفت: به شرطی که از ته دل باشد! برادلی لبخند زد.