بریدۀ کتاب

آه! با من فقط از آن آفتاب صبح قبل از نوئل حرف بزنید که با آن همه جلال و شکوهش و با آن رنگ سرخ قشنگش از پشت کوه کروزنوادا سر بر می‌آورد و کم کم آسمان را از وجود خود پر می‌کرد و اینک همه‌ی درختان از پرتو انوارش می‌درخشیدند. گفتی به شاخه‌های آنها ستاره‌ آویخته‌اند و آسمان ابتدا به رنگ گلی، پس از آن طلایی و سپس به رنگ حریر بنفش و شفافی در می‌آمد. چه بگویم که چقدر جذاب بود! بلی جذاب، به تمام معنی جذاب!