بریده‌ای از کتاب مردگان باغ سبز اثر محمدرضا بایرامی

شروع کردند به قسم خوردن به خدا و پیغمبر و ائمه و امام‌زاده‌ای که نه بالاش می‌شناخت و نه سرهنگ گویا و آنها جهتش را نشان می‌دادند و انگار تو روستاشان بود یا همان نزدیکی‌ها. و لابد اصلاً تصور یا شاید بشود گفت تخیل هم نمی‌کردند یا یادشان رفته بود که این سرهنگی که دارند براش قسم پشت قسم می‌خورند و حواله‌اش می‌دهند به امام‌زاده یک وقتی توده‌ای بوده و بعد شده فرقه‌ای و در هر حال - اگر بی‌اعتقاد هم نباشد نباید هم دل خوشی هم از خدا و پیغمبر و این جور چیزها داشته باشد همان طور که آنها هم نباید به عنوان یک فدایی و عضو حزب، زیاد از این چیزها مایه بگذارند. ولی انگار از آن وقت‌هایی بود که همه فراموش کرده بودند که چی باید باشند یا قرار بوده باشند.