اما شاید همۀ زندگی ها همین بودند. شاید حتی آن زندگی ای که کاملاً پرهیجان به نظر می‌رسید یا آن زندگی ای که همه فکر می‌کردند ارزشمند است درنهایت شبیه همدیگر باشند. ترکیبی بزرگ از ناامیدی و یکنواختی و درد و زجر و رقابت با چاشنی شگفتی و زیبایی. شاید این تنها چیز معنادار بود؛ اینکه مردم دنیا خودشان را ببینند؛ شاید چیزی که موجب غم و ناراحتی پدرومادر و برادرش میشد درواقع نه نرسیدن به موفقیت بلکه انتظارات اشتباهی بود که از ابتدا داشتند.