بریده‌ای از کتاب سقوط اثر آلبر کامو

برای خودم:
اوج داستان، سقوط دختر در آب بود که به سقوط ذهنی مرد انجامید. اگر او را نجات دهد، خود را نجات داده، اما حتی با داشتن شانسی دوباره، که با حسرت طلبش می‌کند، باز هم ممکن است همان راه گذشته را در پیش گیرد؛ آب، سرد است و وجدان، خاموش! 
ضمن اینکه شاید همین «سقوط ذهنی»، ذهن وی را روشن کرده یا حداقل شاکلۀ فکری‌اش را تغییر داده، چنانچه در اواخر داستان، خود و سخنان خود را بسیار والا می‌پندارد. اینجا تلنگری داریم که به قیمت زندگی یک فرد، دیگری را آگاه می‌کند و آن دیگری را داریم که به سبب آگاهی فرو می‌پاشد.
آیا می‌خواهد در آن نقطه عطف زندگی‌اش تغییری ایجاد کند؟ آیا می‌خواهد با نجات دادن دختر، به جایگاه خودِ سابقِ مرفه بی‌دغدغه‌اش سقوط کند؟ یا سقوط به این مرد غم‌زدۀ پریشان، اما آگاه‌، را ترجیح می‌دهد؟ به کدام سو رفتن «سقوط» است؟ آیا اصلا از «سقوط» گریزی هست؟
What a risky suggestion!
در آخر می‌گوید: مهم نیست! به هر حال که برای ایجاد هر تغییری دیر شده و راه بازگشتی وجود ندارد؛ خوشبختانه!
شک و تردید این جملات آخر کتاب رو واقعا دوست داشتم :)
چشیدن لذت آگاهی به کشیدن رنج فروپاشی می‌ارزد؟