بریدۀ کتاب

بسم الله مردم کوفه در زمان خلافت امیرالمومنین (ع) حتی بیست سال پس از آن، که امام حسین(ع) در کربلا شهید شد، شیعه نبودند. این سران لشکر کوفه بودند که وقتی امام حسین(ع) در آخرین سخنانش خطاب به آنها فرمود: «ای پیروان خاندان ابی سفیان! اگر دین ندارید و از روز جزا نمی ترسید در امر دنیای خود آزادمرد باشید). علی هذا اینکه بعضی از نواصب و مفسدین و مغرضین در طول تاریخ اسلام گفته اند: «حسین(ع) را شیعیان کوفه و پیروان پدرش علی کشتند»، سخنی نادرست و خلاف واقع و دست کم از بی اطلاعی آنها از واقعیت تاریخ است. آیا کسانی که علی (ع) را درست شناخته بودند و شیعه و پیرو او بودند، در کربلا مرتکب چنان جنایت بی نظیری شدند که روی تاریخ بشر را سیاه کرده است؟! آیا شمر و خولی و سنان و عمروبن الحجاج و عمر سعد شیعه بودند؟! آیا آنها که آب فرات را به روی فرزندان پیغمبر اکرم(ص) بستند، مردان و و جوانان آنها را به فجیع ترین وجه به قتل رساندند، زنان و دخترانشان را مانند اسیران ترک و دیلم(که در آن روز کافر بودند)، برای عبیدالله بن زیاد و یزیدبن معاویه، تبهکاران تاریخ، به اسارت بردند، شیعه و حتی مسلمان بودند، و از عذاب الهی و کیفرِ روزِ بازخواست، واهمه داشتند؟! شیعیان کوفه همان ها بودند که پس از واقعه جانسوز کربلا، از کوتاهی که در یاری فرزند پیغمبر (ص) نموده بودند، پشیمان شدند و به عنوان «توابین» قیام کردند و تا آخرین نفر هم کشته شدند یا به مختار پیوستند تا روز قیامت نزد پیغمبر اکرم (ص) روسیاه نباشند. آنها فقط چهار هزار نفر بودند. کوفه پس از واقعه کربلا رفته رفته شیعه شد و جمع قابل توجهی از مردم آن را، شیعه تشکیل می داد که پاسدار حریم تشیع و طرفداری از اهل بیت عصمت(ع) بودند؛ این هم به چند علت بود: اول اینکه آنها به مرور ایام، پشیمان از عدم یاری امیرالمومنین (ع) شدند که نتیجه ی آن مظلومیت علی(ع)، آن پیشوای عادل بود. دوم واقعه ی کربلا آنها را از خواب غفلت بیدار کرد و از کوتاهی در آن باره به خود آمدند. سوم وجود مراقد شهدای کربلا و امیرالمومنین (ع) که آنها را به زیارت آن برگزیدگان خدا می کشاند باعث آن بیداری و دگرگونی شد.