بریده‌ای از کتاب نخل و نارنج اثر وحید یامین پور

این نوع ملازمه رو درک نمی کنم،
هر چند حرفه ای گری، توقف و تکرار به همراه داشته باشد، چرا باید در آن دوری از حقیقت آن امر باشد؟

چون کار را صرفا از عادت انجام می دهیم و عملا به ذات کار و حتی اثرش توجه نداریم.
نمونه قشنگش را چارلی چاپلین تو فیلم عصر جدید به نمایش میذاره که انسان تبدیل به ماشین و ربات شده است

این موضوع درسته ولی اینکه تبدیل به قاعده بشه به نظرم درست نیست چون مثالهای نقضی هم داره،
 مثالش افرادی هستن که با عشق و علاقه شغل و حرفه ای رو پیش میبرن و اون علاقه هه به نحویه که اساسا مانع  مبدل شدن به ماشین و ربات میشه 
و اون ارتباط وجودیه با حقیقت اون کار حفظ میشه..

اگر حفظ بشه بله
اما معمولا حفظ نمیشه
بنابراین اون حالت که ارتباط وجودی دارد، میشه استثنا و نه یک امر کلی و عمومی