بریدۀ کتاب

در چارچوب استعمار نو، قدرت‌های ظالم حاکم نظام جهانی به کشورهای پیرامونی حق استقلال رسمی و ظاهری اعطا می کردند، اما از طریق روی کار آوردن رژیم های دست نشانده و برجسته سازی وابستگی‌های اقتصادی و فرهنگی کشورهای پیرامونی به کشورهای متروپل سرمایه داری عملاً کشورهای تحت سلطه را در چارچوب اغراض و منافع کاست حاکمان جهانی اداره می‌کردند. سیاست اعطای استقلال انگلستان به هندوستان یا اعطای استقلال فرانسه به الجزایر نمونه هایی از این رویه‌های مبتنی بر استعمار نو بود. دولت استعماری بریتانیا پس از ناکامی در اجرای قرارداد ۱۹۱۹ در ایران، با روی کار آوردن رژیم دست نشاندهٔ پهلوی عملاً سیاستی مبتنی بر استعمار نو را (حدود سه دهه پیش از فراگیر شدن رویه های استعمار نو) در ایران عملیاتی کرد.