تئوری ادبی مدافع نوشتار بارت آشکارا معناگریز است. به قول میسن کولی، بارت بر این باور است که «اگر کلاً نتوان از معنا اجتناب کرد، بهترین کاری که می‌توان کرد این است که معنا را به حالت تعلیق درآورد» با معناگریزی و تبدیل اثر ادبی به یک اثر بی محتوای خنثای فاقد جهت و آرمان و تعهد نمی توان موضع انقلابی علیه بورژوازی گرفت. چنین نوشتاری بی تردید مدافع و مقوم تداوم سلطه ی سرمایه داری است و فاقد هرگونه وجه انقلابی حقیقی و اصیل عليه وضع موجود عالم است.

در بررسی ای اجمالی و فهرست وار رئوس اصلی جهان بینی آرون را می‌توان این گونه فهرست کرد: *آرون روشن فکر لیبرالی با تمایلات پررنگ و پیشتازانه ی نئولیبرالی است. *آرون از معرفت شناسی کانتی و رویکرد و بر در مخالفت با انقلاب و نیز نقد معناداری و غایت مندی تاریخ بهره گرفت. *اندیشۀ آرون از نوع اندیشهٔ لیبرالی انقلاب ستیز و مخالف آرمان گرایی انقلابی است که این جهت‌گیری را تحت لوای مخالفت با ایدئولوژی و نقد ایدئولوژی تئوریزه و عنوان می‌کند. *آرون مدافع سرسخت و پیگیر مناسبات سرمایه داری است. آن گونه که از آثار آرون بر می آید او معتقد به دفاع از بقا و تداوم سلطه نظام‌های سرمایه داری به هر قیمتی (حتی از طریق خشن ترین سرکوب‌های نظامی و شدیدترین رویه‌های میلیتاریستی) است. *یکی از مفاهیم بنیادین جهان بینی آرون مفهوم لیبرالیِ آزادی است که به طور مشخص آن را در مقابل توتالیتاریسم قرار می‌دهد. *آرون به گونه ای از ایدئولوژی سخن می‌گوید که گویا لیبرالیسم و نئولیبرالیسم ایدئولوژی نیستند. او با حمله به ایدئولوژی، آرمان گرایی انقلابی را مصداق ایدئولوژی نامیده و بدینسان تحت لوای حمله به ایدئولوژی، آرمانگرایی انقلابی را تخطئه و تخریب می کند. *آرون از نخستین واضعان اصطلاح توتالیتاریسم است. وی توتالیتاریسم را معادل استبداد سازمان یافته ی تمامیت خواه می داند و با نادیده گرفتن توتالیتاریسم فرهنگی_اجتماعی لیبرالیسم، به گونه ای سخن می گوید که گویا لیبرالیسم و رژیم های لیبرال_سرمایه داری توتالیتر نیستند(!) و در واقع با پنهان کردن باطن توتالیتاریستی نظام سرمایه داری لیبرال، رژیم های مقابل سرمایه داری را توتالیتر نامیده و محکوم می کند و لیبرال سرمایه داری عمیقاً توتالیتر و تماماً استبدادی را آزادی خواه می نمایاند.

از اوایل دهه ی 1960 جریان اصلی تولید تئوری و شعار سیاست گذاری و برنامه استراتژیک در رژیم های سرمایه داری لیبرال و ناتوی فرهنگی و سازمان های وابسته به آن به مبارزه با هر نوع آرمان گرایی انقلابی و تخطئه و تخریب مفاهیم انقلاب و انقلاب گری معطوف می شود. از این پس است که روشن فکران لیبرال و نئولیبرالیست می کوشند انقلابی بودن و انقلابی گری را مترادف با افراطی گری و بی خردی(!) جلوه دهند و پایبندی به آرمان گرایی انقلابی و مبارزه ی متعهدانه ی آرمان گرایانه را تصلب و خشک مغزی و تعصب بنامد و حاصل این همه را خشونت، استبداد و توتالیتاریسم بنمایانند.

در چارچوب استعمار نو، قدرت‌های ظالم حاکم نظام جهانی به کشورهای پیرامونی حق استقلال رسمی و ظاهری اعطا می کردند، اما از طریق روی کار آوردن رژیم های دست نشانده و برجسته سازی وابستگی‌های اقتصادی و فرهنگی کشورهای پیرامونی به کشورهای متروپل سرمایه داری عملاً کشورهای تحت سلطه را در چارچوب اغراض و منافع کاست حاکمان جهانی اداره می‌کردند. سیاست اعطای استقلال انگلستان به هندوستان یا اعطای استقلال فرانسه به الجزایر نمونه هایی از این رویه‌های مبتنی بر استعمار نو بود. دولت استعماری بریتانیا پس از ناکامی در اجرای قرارداد ۱۹۱۹ در ایران، با روی کار آوردن رژیم دست نشاندهٔ پهلوی عملاً سیاستی مبتنی بر استعمار نو را (حدود سه دهه پیش از فراگیر شدن رویه های استعمار نو) در ایران عملیاتی کرد.