بریدۀ کتاب

پدر و مادرها به‌ندرت فرزندانشان را رها می‌کنند، بنابراین بچه‌ها آن‌ها را رها می‌کنند. می‌روند. دور می‌شوند. لحظاتی که قبلاً معرف والدین بود -تأیید مادر، سر تکان دادن پدر- با لحظات حاوی دستاوردهای خودشان پوشانده می‌شود. بچه‌ها تنها بعد از آنکه پوستشان شل و قلبشان ضعیف شد، پی می‌برند که سرگذشت و دستاوردهای خودشان، مثل سنگی بر سنگ‌های دیگر، در زیر آب‌های زندگی‌شان، تکیه بر سرگذشت‌های پدران و مادرانشان دارد.