زمانی که ذهنمان درگیر انتقال است، نمی‌توانیم موهبت تردید را نثار انسان‌ها و غیرانسان‌ها کنیم؛ بی‌معطلی و سراسیمه به‌سراغ بدترین برداشت‌هایی می‌رویم گذشته‌مان زمانی حکم می‌کرده است. متاسفانه، اقرار به اینکه از آشفتگی‌های گذشته استفاده می‌کنیم تا برداشتی از آنچه اکنون به‌وقوع می‌پیوندد شکل دهیم، خفت‌بار و بسیار شرم‌آور به‌نظر می‌رسد: مطمئناً تفاوت بین شریک زندگی‌مان و پدر یا مادر مأیوس‌کننده را می‌دانیم، همچنین تفاوت بین تأخیر اندک شوهر و رفتن همیشگی پدر را و تفاوت بین تعدادی لباس کثیف و جنگ داخلی را!