-لابد مستأجرش هم پیر بود... ناستینکا پاسخ داد: -دقیقا، و البته بهتر از شما میتوانست جلوی زبانش را بگیرد!

چون خود آن رویاهای احمقانه دیگر در کار نیست و من به هیچ طریقی نمیتوانم آنها را زنده کنم، آخر میدانید... آرزو را باید زنده نگه داشت. شما باورتان نمیشود که حالا دیگر با چه شوقی عادت کرده ام در زمان های معین به جاهایی، که زمانی به خیال خودم در آن جا خوشبخت بودم، سر بزنم و یادشان را زنده نگه دارم،

آره، بگویم ته تهش تنها چیزی که میخواهم دوکلام حرف از سر محبت و خواهرانه است، نه این که من را لب باز نکرده همان اولش از سر باز کنند...