اساسی‌ترین خطری که جامعه را در فعالیت‌های فرهنگی تهدید می‌کند، آن است که فکرکنیم دانایی‌هایمان به حقایق معنوی سرمایه‌های اصلی ماست، و آن دانایی‌ها به خودی خود یک کمال است و در نتیجه از ارتباط با حقایق معنوی و «دارا بودنِ» آن حقایق، خود را بی‌نیاز بدانیم. امروزه در بسیاری از موارد صِرف اطلاع‌داشتن از حقایق، کمال محسوب می‌شود، لذا می‌گویند دنیای امروز، دنیای اطلاعات است. اگر روشی پیدا نشود که از طریق آن، دانایی‌های انسان به دارایی تبدیل شود، عمر خود و بقیه را تلف کرده است.