راوی داستان واقعی کتاب، خودش نویسنده کتاب  است
و چقدر انسان را به شوق می آورد که فردی تا اینقدر بر باورهای راستین خود پایبند باشد...
مهم نیست که ایران باشد یا خارج از آن، مهم این است که بر اساس حق و حقیقت زندگی کند و نه جو زندگی و زمانه!

این پایبندی، الگوی بسیار خوبی برای مومنین گرامی می‌باشند...
          

            از ولادت امام علی در کعبه آغاز شده و به صورت قطعات داستانی، بخش‌های شاخص زندگی او، روایت شده است. ادبیات خاص، جدید و گیرا از ویژگی‌های کتاب است.

بعد از هر قطعه، با عباراتی ادبی و امروزی، نکاتی را از قطعه روایت شده، تبیین می‌کند‌. بعضی جاها تبدیل به روضه نوشتاری می‌شود و اشکت را درمی‌آورد و بعضی جاها به شدت تکانت می‌دهد، تلنگر می‌زند. مثل هیئت است، هم سخنرانی‌اش و هم روضه‌اش.

قلمش انگار وام گرفته از آل احمد است؛ البته با استعاره‌های بیشتر و نه به آن روانی.

بسیاری از قطعات تاریخی را پیش از این شنیده بودم، ولی روایت خاص کتاب، جذابش کرده بود و تکرار آن، ملال‌آور که هیچ؛ باعث وجد می‌شد.

طاقچه بی‌نهایت، ایپاپِ کتاب را دارد، که البته در این نسخه، بعضی داستان‌ها آدرس و سندی نداشت.

نقد:
به روایاتی که کرامات اعجازگونه برای امام علی علیه‌السلام آورده‌اند نیز اعتماد کرده است. باورپذیری این دست مطالب برای مخاطب امروز سخت است. برای اثبات بزرگی امام علی، نیازی به این مطالب نیست. بلکه بیان ویژگی‌های شخصیتی او کافی است.

برای نمونه، ماجرای جنی که به شکل مار نزد امام علی آمد و امام با او سخن گفت (باب ثعبان) را ذکر کرده، با اینکه سند آن ضعیف شمرده شده است.

در بسیاری موارد به بحارالانوار آدرس داده‌. آدرس دادن به بحارالانوار از اساس غلط است. باید به آدرسی که بحار از آن نقل کرده، مراجعه کند و آدرس اصلی را بدهد. بحار صرفاً کتابی است که روایات دیگر کتب را گرد آورده. بعضی جاها نیز به الغدیر آدرس داده!
          

            صد خاطره کوتاه درباره ابوترابی است. از مجموع خاطرات، به دست می‌آید که منش ابوترابی در اردوگاه اسرا در عراق، چنین بوده: سکوتی از صد فریاد مؤثرتر و صلح و آرامشی هدفمند که نهایتش پیروزی است. 

ابوترابی با «رفتار»ش اسیران را آموزش می‌داد و کنار آن، با «گفتار» تفسیر قرآن و نهج‌البلاغه می‌گفت. رییس فدراسیون فوتبال زندان بود! برای حفظ روحیه اسیران، مسابقات فوتبال راه می‌انداخت.

بلد بود چگونه اراده‌اش را تقویت کند. عادتش بود جز روزهای حرام، همه سال را روزه می‌گرفت. پابرهنه راه می‌رفت تا کف پایش برای تازیانه‌های بعثی‌ها مقاوم باشند. از شکنجه که برمی‌گشت، پیراهن خونی‌اش را درمی‌آورد و می‌ایستاد به نماز: «الله اکبر». 

بعد از اینکه نماینده مجلس شد، شیوه زندگی‌اش عوض نشد. او بر اثر تصادف جاده‌ای درگذشت و در حرم امام رضا علیه السلام دفن شد.
          

            پاسخ به این سؤال است که «پرورش فرهنگی اهل مسجد» در اولویت است یا «جذب افراد به مسجد»؟ مخاطب کتاب روحانی مسجد و فعالان فرهنگی هستند. پاسخ نویسنده اولویت گزینه نخست است. او معتقد است پرورش نیافتن مسجدی‌ها، مانع جذب غیر مسجدی‌ها است. همچنین پرورش مسجدی‌ها خود ساختن الگویی برای مسجد و دین است که باعث جذب غیر مسجدی‌ها می‌شود‌.

البته وی  هر دو گزینه را لازم می‌داند و مسئله‌ای که به آن پرداخته، اولویت یکی از آن دو است.