گاهی وقتا برای نوشتن فقط کافیه که خودت باشی 
و تموم افکارتو بدون خودسانسوری روی کاغذ بیاری 
این اتفاقی بود که حس کردم در این مجموعه داستان 
کوتاه اتفاق افتاده‌.
      

        نوشتن از نظر من همون بازیگریه و حتی سخت‌تر از اون 
اینکه بتونی خودتو بجای شخصیتای مختلف بذاری و هربار 
کلی افکار و ذهنیت و دیالوگ های متفاوت بکار ببری به نحوی 
که ساختار یک داستان حفظ بشه و هیچگونه خللی در روند طبیعی 
داستان پیش نیاد نهایت دقت و هوشیاری یه نویسنده رو میطلبه 
که به شدت در این داستان این هوشیاری و دقتو در سراسر متن مشاهده کردم و حیرت زده شدم ازین قلم قوی که چطوری تونسته خودشو بجای شخصیت اصلی قرار بده و انگار که این کودک واقعا در دنیای خارجی وجود داشته ریز به ریزِ یک دید جدید به جهان رو به نمایش بذاره  
زندگی در پیش رو همون چیزی بود که انتظارشو داشتم از یک دوست فرهیخته و رمان خون هدیه بگیرم