احمد اکبرپور در مرداد سال 1349 به دنیا آمد. دوران کودکی و نوجوانی‌اش را در روستای چاه‌ورز (در استان فارس) گذراند. عاشق سیاست بود و دوست داشت رئیس‌جمهور، وزیر، یا دست‌کم نماینده‌ی مجلس شود. با همین ذهنیت دیپلم گرفت اما برای ادامه‌ی تحصیل نتوانست رتبه‌ی لازم برای رشته‌ی علوم سیاسی را کسب کند و ناچار در رشته‌ی روان‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی تهران به ادامه‌ی تحصیل پرداخت. تمام هم‌اتاقی‌هایش در خوابگاه اهل خواندن رمان و شعر بودند اما او هیچ رغبتی نشان نمی‌داد. تا این‌که آن موقع امام خمینی، از دنیا رفت و یک هفته تعطیل عمومی اعلام شد. همه‌ی هم‌اتاقی‌ها رفتند شهرستان و فقط احمد ماند و کوهی از رمان و شعر! با بی‌میلی یکی دوتا از کتاب‌ها را خواند و به‌شدت مجذوب آن‌ها شد. بعدازآن ماجرا رفت سراغ نویسندگی و در کلاس‌های «هوشنگ گلشیری» و «رضا براهنی» شرکت کرد و رفت سراغ نوشتن برای ادبیات بزرگسال. آشنایی با ادبیات کودک و نوجوان کاملاً اتفاقی بود و به خاطر یک تحقیق دانشگاهی پایش به شورای کتاب کودک باز شد. بعدازآن شروع به انتشار کتاب‌های کودک و نوجوان کرد و توانست جوایز و افتخارات متعددی را نصیب خود کند. عمده‌ی شهرت وی بابت نگارش داستان‌های کودک و نوجوان است که برای وی جوایز متعددی از جمله کتاب سال جمهوری اسلامی ایران را به ارمغان آورده‌است. اکبرپور عضو شورای کتاب کودک و نیز انجمن نویسندگان کودک و نوجوان است. کتاب «من نوکر بابا نیستم» یکی از سه کاندیدای کتاب سال جمهوری اسلامی ایران و همین‌طور کاندیدای بهترین رمان جشنواره‌ی دوسالانه‌ی کانون پرورش فکری کودک و نوجوان شد و در فهرست آثار برگزیده‌ی کلاغ سفید در کتابخانه‌ی بین‌المللی مونیخ آلمان قرار گرفت. احمد اکبرپور سال‌هاست که بعد از اتمام تحصیلات، در شیراز ساکن است و در آن‌جا به فعالیت‌های مختلف، نظیر کارگاه داستان‌نویسی و جلسات نقد مشغول است.