سکوت این بار سنگین تر از همیشه آمد.نه ماهی از آب میپرید و نه کوسه ای پیدا بود.دریا از بغض بالا و پایین میشد و عرشه را سکوت فرا گرفته بود.
هیچ صحبتی به خاطرشان نمی رسید تا این واقعیت تلخ را برای لحظه ای فراموش کنند.حتی من که با آرامش پشت میزم نشسته ام و سعی میکنم قصه را با شادی هرچه تمام پیش ببرم هیچ گفتگویی به نظرم نمیرسد که بین آنها برقرار کنم.سانی به پسرک نگاه میکند و پسرک به دریا نگاه میکند و سانی.