از آنجا که ماه مبارک رمضان برای اولیاء اول سال سلوکی محسوب میشود و چون هر روز از عمر آدمی بخشی از سفر او به سوی آخرت است، بنابراین سالک باید در ابتدای اوّلین ماه سال خود را برای سفر دوازده ماهۀ پیش رو آماده کند. حال از یک سو هر مسافری نیازمند رفیق راه و نیز راهنما و حامی و محافظی امین و قوی است، و از سوی دیگر سنت بزرگان این بود که هر گاه میهمانی را در کنف حمایت خود میپذیرفتند، تا زمانی که او در حریم ایشان قرار داشت به عنوان عضوی از افراد خانواده خود محسوبش میکردند و تا پای جان در حمایت از او میکوشیدند حتی اگر آن میهمان عاصی یا حتی کافر بود. لذا بسیار سفارش شده که سالک در همان ابتدای ماه ،مبارک خود را در امان یکی از اولیای الهی (ع) قرار دهد.