ما هرگز به نقطه‌ی نهایی و قله‌ی شادی و احساس خوشبختی نمی‌رسیم چون شادی و خوشبختی اصولا قله‌ای ندارد. همیشه یک کوه بلندتر هست. کوهی که در حال حاضر در قله‌اش نشسته‌ایم و حس خوبی داریم، به زودی تبدیل به یک سطح هوشیاری و درک معمول می‌شود.

پدربزرگ من...‌ چیز زیادی ازش یادم نمیاد جز اینکه شطرنج بازی کردن رو بهم یاد داد، هر بار که بازی‌مون تموم میشد و مهره ها رو توی جعبه‌ش می‌ذاشتیم، یه چیز بهمن می گفت، هنوز صدای آرومش تو گوشمه:« میبینی کرول! زندگی مثل شطرنجه؛ وقتی بازی تموم میشه، همه ی مهره ها، پیاده، شاه، وزیر... همه به یک جعبه بر میگردن...»