داستان غم انگیز از اوضاع کشور دوست و همسایه افغانستان.
اولش زیاد جذبم نکرد اما جلو که رفتم دلم میخواست زودتر به پایان برسم ببینم سرنوشت شخصیت های داستان چی میشه.
برعکس بادبادک باز خالد حسینی این داستان روایتگر زنان افغانستان هست و فوق العاده دردآوره بعضی قسمت هاش ...
آنچه بر سر افغانستان و مردمش اومده  از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳. 
واقعا واقعا ارزش خوندن داره.
          

            ظلم بارترین واژه اسارت است.
و این جمله را در تک تک کلمات کتاب حس کردم. همیشه خواندن کتاب های جنگ به خصوص دفاع مقدس سخت است و خواندن کتاب های دوران اسارت به معنای واقعی کلمه دردناک. و من همیشه سعی کرده ام از آن فرار کنم ولی باید خواند. باید خواند تا فهمید "این داستان، داستان دنباله دار هبوط انسانیت در کسانی بود که خود را به خواب زده بودند تا وجدانشانشان آن ها را آزار ندهد و به خیال خود قهرمان جنگ باشند."
قلم خانم آباد خیلی قوی است به طوری که با هر ضربه ای که بعثی ها با کابل می زدند، من هم می لرزیدم. با هر ناله ای که اسرا از شدت درد می کردند، اشک هایم سرازیر می شد و با "نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ" های شهید تندگویان دلم آرام می گرفت. انگار که صدایشان را می شنیدم.

" خدایا تو هم دیدی که دیگر حسین تو تنها نیست و یارانش تنها هفتاد و دو نفر نیستند!
خدایا تو هم دیدی اسرا چگونه به سوال هل من ناصر ینصرنی حسین لبیک گفتند!"

موضوع دیگری که خواندنش خیلی برایم دشوار بود، زندانیان کردی بودند که به خاطر این که اجدادی ایرانی داشتند، در زندان های امنیتی عراق نگه داری می شدند. دختری پانزده ساله آن جا بود که در زندان متولد شده بود. نمی دانم برای کسی که تا به حال رنگ آزادی را ندیده چیزی به غیر از زندان وجود دارد؟