عالی بود

این چند وقته به بعد دیگری از مسأله فکر می‌کردم. فردگرایی به معنای عام‌اش به نظرم چندان جدید نیست. برای مثال عرفا و صوفیه شدیداً فردا گرا هستند(چه فردگرایی‌های انزوا جویانه و چه فردگرایی‌های نخبه‌طلبانه در قالب جمع‌های کوچک). گویا جدا کردن ساحت زندگی فردی از اجتماعی رو -دستکم برای مدتی- از ضرورت‌های زیست عارفانه می‌دانند.
حد ممکن است...