یه کتاب ِ دیگه از جمشید خانیان.
مدل جمشید خانیان
به همون خوبی
به همون پر نکته ای 
به همون قشنگی
        

          اسم کتاب گول می‌زند.
آدم فکر می‌کند با کتابی تخیلی سروکار دارد و اصلا انتظارش را ندارد که با داستانی رئال و حتی تلخ روبه‌رو شود.
رهی پسری است که شخصیتی خیلی باحال و بامزه دارد (من که ازش خوشم آمد). آدم از کنارش بودن خسته نمی‌شود. کلی حرف دارد بزند آن هم نه حرف های بیخود بلکه کلی حرف باحال و جالب.
قبلا از جمشید خانیان کتاب طبقه هفتم غربی را خوانده بودم و با این کتاب بیشتر از قلم آقای خانیان خوشم آمد و دوشت دارم بیشتر از ایشان کتاب بخوانم. داستان به طور مستقیم هیچ چیزی را به تو نمی‌گوید و کم کم اطلاعاتی بهت می‌دهد اما باز در پایان سوالی در ذهنت است که دقیقا چه اتفاقی افتاده است؟
همین نکته برایم در قلم آقای خانیان جذاب است. هیچ کلمه‌ای در نوشته ایشان اضافی نیست. 
        

          نپسندیدم! 
داستان خیلی قابل پیش‌بینی بود و گفت‌و‌گوها رو الکی کش داده بود.
فقط چون کتاب رو به من معرفی کرده بودند، به این امید خوندم که یه جایی از کتاب شگفت زده بشم که نشدم!
        

          کتاب خیلیی عجیبی بود.کتاب اصلاً نتیجه گیری ای نداشت یعنی اول کتاب با هدفی شروع نشده بود که بخواد تهش نتیجه داشته و وقتی کتاب رو تموم میکنید فکرتون خیلی درگیر میشه.