روایت بود تا جستار. تجربه‌های نزدیکی که نویسنده براشون سفر کرده و بدستشون آورده. تجربه‌های زیسته قبلی نویسنده هم قطعا بی‌تاثیر نبودند. در مجموع باید بگم که نویسنده صرفا ناظر بوده، هیچ‌کشف و شهود خاصی براش اتفاق نیافتاده. دو تا روایت آخر رو خیلی دوست داشتم ( از لحاظ موضوع)+ روایت بیمارستان.
          

            نویسنده جایی گفته این اولین تلاشش در زمینه ناداستان است. پس متنی که نوشته باید ریشه در واقعیت داشته باشد؛ اما چیزی که مشخص نیست راوی است. در هیچ کدام از روایت‌ها به کیستی راوی و چرایی حضورش در آن روایت واقف نمی‌شویم و این من خواننده را اذیت می‌کرد. روایت اول بسیار جاندارتر از بقیه بود و آخری بسیار ضعیف‌تر. روایت آخر مجموع چند پاراگراف است که انگار به زور به هم وصله شده‌اند. در کل قلم داستانی مرعشی را بیشتر از قلم ناداستانی‌اش می‌پسندم. راستی انتخاب سوژه کشتن هم در نوع خودش خلاقیت است
          

            گفتم که مضمون های مرعشی به روحیاتم نمی خورد 
خصوصا این یکی ابدا نمی خورد 
منی که دست از خون و اتاق عمل شسته و به سکوت شب پناه برده و هم نشین کلاچ و دنده شده ،برای چون منی 
از مادری گفتن که فرزندش را کشته و به تمیارستان آمده سخت است .
برای منی که یک صفحه از کتاب پروانه ها ....خانم مرضیه اعتمادی را نتوانستم بخوانمش به خاطر موضوعش 
انصافا به جز فصل یک و گاوبازی شرطی ،باقی فصل ها ،سوهان روح بود درون مایه و برون مایه اش
این نظرات سبزیجات پیرامون مضمونیجات
عاما
نظر سبزیجات پیرامون فرمیجات
انصافا اگر این را هرکس جز نسیم مرعشی نمی نوشت 
چشمه چاپ نمی کرد 
چشمه که چه عرض کنم ،انتشارات دایی ناصر ها به جز تیرکس
هم چاپ نمی کرد 
در حد اینکه با هزینه شخصی خودش چاپ کند خوب بود 
اما چشمه بزند نه