یه رمان که بیشتر برای سن ۱۳ . ۱۴ تا ۱۶ . ۱۷ خوبه 
اون موقع هایی که همه مون فن پیگیرِ یه سری فیلم و کاراکتر و بازیگر بودیم 
من تقریبا تو همون سن خوندم  و بد نبود ... همه چی متوسط 
          

            یه کتاب درباره طرفداری! نه دقیقا. 
سانسور بسیار زیاد داشت یه جاهایی نمیفهمیدم چی شد! ترجمه و زیرنویس ها مقبول نبود، اطلاعات بدرد بخوری نمیداد.
 کل داستان فرعی ساختگی بود انقدر نویسنده خوب این داستان و طرفداری و سایت های  فن فیکشن و جوانب کار رو عالی از آب دراورده که بارها سرچ کردم ببینم داستان سیمون اسنو واقعیه؟ 
رابطه عاشقانه در دو سوی پیوستار خیلی باز و خیلی بسته از طرف دوقلو ها خوب به تصویر کشیده شد. و محور اصلی داستان، به نظر من تبدیل پیله به پروانه ست.
« کت »دور خودش پیله تنید و تنید و تنید، کم کم اومد بیرون و یاد گرفت فن فیکشن ارزش ادبی نداره! خلق شخصیت و خلق داستانه که ارزش داره و کت داره این استعداد خلاق رو با فن فیکشن نویسی باطل میکنه، از بار مسئولیت خلق شخصیت جدید شونه خالی میکنه و زیر سایه شخصیت های از پیش موجود قایم میشه. برای اینکه میترسه از مواجه شدن با چیزهای جدید که البته بارها و بارها توی داستان اشاره کرده که کت از مواجهه با چیزای جدید خوشش نمیاد.
با یک چیزهای فرهنگی و جغرافیایی آشنا میشدیم مثل مرتع داری، غذای مکزیکی، کمپس ها ی دانشگاهی، اما بیشتر داستان حول محور دنیای درونی کت و فن فیکشن میگذشت.
          

            فن گرل برای من یه رمان معمولی بود.
نکته قشنگش دنیایی بود که کت داخلش زندگی میکرد. در واقع کتاب فن گرل حال و هوایِ طرفداری داره و از حسی میگه که اکثر نوجوون ها تجربه اش میکنن.

و اما نقد من به فن فیکشن هایی هست که کت مینوشت؛ چون با خوندنشون کاملا به یاد هری پاتر می افتادم. در طراحیِ داستانِ ((ادامه بده))  هیچ خلاقیتی ندیدم و این واقعا اذیت کننده بود.
علاوه بر این کند پیش میرفت و بعضی جاها خیلی خسته کننده میشد.
ترجمه کتاب هم نسبتا خوب بود.