لاهیری تو ۲۵ سالگی با زبان ایتالیایی آشنا میشه، زبانی که تبدیل به زبان سوم اون بعد از بنگالی(زبان مادری جومپا در هند) و انگلیسی میشه.
جومپا پس از ۲۰ سال یعنی در ۴۵ سالگی بالاخره تصمیم میگیره زبان ایتالیایی خودش رو تقویت کنه چون در طول این ۲۰ سال به شکلی سطحی این زبان رو آموخته بود.
لاهیری برای آموختن این زبان چاره ای جز غرق کردن خودش در اون زبان نمیبینه و حالا برای اینکار به رم مهاجرت میکنه و برای ۳ سال فقط ایتالیایی میخونه.
کلی واژه نامه میخونه به کلاس های اموزشی میره با مردم معاشرت میکنه و ...
وقتی تصمیم میگیره که به ایتالیایی بنویسه خیلی اذیت میشه، بار ها تلاش میکنه. نوشته هاش پر از اشتباهات دستوری و چون دایره لغات اندکی داره این کار رو بسیار مشکل میبینه چون در انگلیسی تسلط بسیار بالایی داشته اما راز موفقیت لاهیری چی بوده؟
چطور تونسته بالاخره کتابی رو مثل به عبارت دیگر به ایتالیایی بنویسه، یک زندگی نامه که در اون یادداشت ها و تأملات بسیار قشنگی در مورد زبان وجود داره.
کتاب مجموعه ای از یادداشت های اون در رم که با جمع آوری و دستی به سرشون کشیدن به این کتاب تبدیل شده.
زبان کتاب بسیار خودمونی بود و تونستم کاملا ارتباط برقرار کنم
ترجمه آقای حقیقت هم بسیار خوب بود
          

            «به عبارت دیگر» اولین و تا الان تنها کتابیه که از جومپا لاهیری خونده‌م و برخلاف آثار دیگه‌ش که داستان و رمان هستن، یه روایت شخصیه از مواجهه‌ی خودش با زبان جدید. لاهیری که اصالتا هندیه اما در آمریکا متولد و بزرگ شده و از جوانی هم شروع کرده به یاد گرفتن ایتالیایی، یه جا تصمیم می‌گیره از این به بعد به جای انگلیسی به ایتالیایی بنویسه. طبیعتا این تصمیم چالش‌هایی داره؛ هرچقدرم ایتالیایی‌ش خوب شده باشه موقع نوشتن اون تسلطی رو که به انگلیسی داشته به این یکی زبان نداره. به نوعی داره از صفر شروع می‌کنه و حتی ممکنه بخشی از خواننده‌هاش (انگلیسی‌زبان‌ها) رو از دست بده.
اما این کار رو می‌کنه و توی این کتاب درباره‌ی همین حرف می‌زنه. از علاقه‌ای که به ایتالیایی پیدا کرده و روند یادگیریش می‌گه، استعاره‌های مختلفی درباره‌ی زبان مادری و زبان دوم بیان می‌کنه، در مورد مهاجرت و زبان و تاثیری که روی هویتش گذاشتن حرف می‌زنه، و نوشتن به زبان جدید رو با وجود محدودیت‌ها و دشواری‌هایی که براش داشته به نوعی آزادی‌بخش هم می‌دونه.
در بین این جستارها، دو تا از داستان‌های کوتاهی که به ایتالیایی نوشته رو هم آورده که البته در موخره‌ی کتاب توضیح می‌ده اونا هم به شکلی برگرفته از زندگی و خاطرات خودش بودن.
حجم کتاب کم بود اما برای من طوری نبود که حوصله کنم در یکی دو نشست تمومش کنم. هر روز یک یا دو جستار رو می‌خوندم و آروم جلو می‌رفتم. با این وجود کتاب رو دوست داشتم چون موضوعش برام جالب بود.