در بی‌رحمی این صورتک‌های مات و بی‌روح، چهره‌ی حقیقی خود را می‌توان بازشناخت.

«ما تنها به این دلیل توانستیم زمین را توصیف کنیم که پیش‌تر آسمان را رسم کرده بودیم.»

فرانسوآ وال در مقاله‌ای می‌گوید که چگونه پیدایش این دنیای بزرگ تنها وقتی آغاز شد که مختصات جغرافیایی به کاررفته برای ایجاد آسمان با زمین تلاقی کرد. نقطه‌ی تقاطع پارامترهای آسمانی (محورهای قطبی و خط استوا، نصف‌النهارها و مدارها) در کره‌ی زمین بود، یعنی در مرکز عالم‌.

دقیقاً همین نقشه‌های خالی و متروک هستند که میل به زندگی کردن در داخل خود را در انسان زنده می‌کنند، میل به کوچک شدن تا آنجا که بتوان راه خود را در انبوه نقشه‌ها یافت و پیمود و در آن‌ها گم شد.