«اسپوتنیک سوییت‌هارت»
کتابی به قلمِ «هاروکی موراکامی» نویسنده‌ی نامدار، مشهور و دوست داشتنیِ ژاپنی که از دسته‌ی رمان‌های به سبکِ مجیکال رئالیسمِ اوست.

نام کتاب: «اسپوتنیک» نامِ ماهواره‌ای است که در سال ۱۹۵۷ توسط شوروی به مدار زمین پرتاب شد، آن ماهواره یک سرنشین داشت(یک سگ به نام لایکا) و آن سگ نخستین جانوری بود که پا در مدارِ کره‌ی زمین می‌گذاشت، تنهاییِ آن سگ الهام بخشِ انتخابِ نام برای موراکامی بود به همین دلیل است که در کتاب از زبانِ راوی می‌خوانیم:
«آخه چرا آدم­ها بایستی تا این حد تنها باشن؟ اصلا هدفش چیه؟ نه، واقعا؟ میلیون­ها میلیون آدم تو این دنیا چشم­شون به بقیه­س تا بلکه یکی پیدا بشه و بیاد اون­ها را از تنهایی در بیاره ولی باز آخرش همه­شون تنهان و غرق در انزوا و خودشون تو عزلت نامحسوسی حبس می­کنن. آخه چرا؟ یعنی زمین فقط به این خاطر شده زمین که به بشر تنها غذا برسونه؟»
و آن بخش دومِ نامِ کتاب یعنی «سوییت هارت» هم به این خاطر به آن اضافه شده که یکی از شخصیت‌های کتاب یکی دیگر را «اسپوتنیک سوییت هارت» خطاب می‌کند.

داستانِ کتاب در مورد زندگی و روابطِ به هم گره‌خورده‌ی ۳شخص که شامل یک مرد(راویِ داستان) و دو زن(سومیر و میو) می‌باشد، راویِ داستان به سومیر که عاشقِ نویسندگی‌ست علاقه دارد و سومیر نیز در یک جشنِ عروسی با زنی به نامِ میو آشنا می‌شود و در همان نگاه اول با اینکه آن زن سال‌ها از او بزرگتر است عاشق می‌شود. سومیر در شرکتِ میو به عنوان دستیارِ شخصیِ میو استخدام می‌شود و روزی به همراه او به مسافرت رفته و پس از اتفاقاتی که در داستان می‌خوانیم در جزیره‌ای در یونان گم می‌شود... .

این رمان به هیچوجه یک داستانِ عاشقانه‌ی معمولی نیست، اوج هنرِ موراکامی را در داستانِ «میو و چرخِ فلک» در فصلِ دوازدهم می‌خوانیم که در آن میو نصفِ شب در کابین چرخِ فلک در بالاترین نقطه گیر کرده و متصدیِ شهربازی دستگاه را خاموش کرده و رفته، میو در آن نقطه با دوربین به اتاق خانه‌ی خود نگاه می‌کند و با چشم‌های خود، خود را در حالِ انجام دادنِ یک تابو با شخصی دیگر می‌بیند. این حسی که موراکامی به خواننده در این داستان القا می‌کند برای من بی‌نظیر بود، همه‌‌ی ما قطعا تابوهایی در ذهن خودمان داریم و ممکنه آن‌ها را در رویا یا فکرمان تجزیه تحلیل کرده باشیم اما تجربه‌ی دیدنِ تقابل خودِ واقعیمان با آن تابو در عالم بیداری یک حسِ توصیف ناشدنیه، حداقل برای من.

این کتاب نیز همانندِ تمامِ کتاب‌های موراکامی، تمامِ المان‌های همیشگیِ او را در برداشت از جمله: موزیک، ورزش، زن، آشپزخانه، سکس، فقدان و از همه مهمتر گربهههههه :) گفتم از همه مهمتر گربه که من چندین فصل به خودم می‌گفتم یعنی چه! این کتاب نوشته‌ی موراکامیه پس گربه‌ کجای داستانه؟!؟ تا اینکه موراکامی گربه‌ها رو به زیباترین شکلِ ممکن وارد داستان کرد، از گربه‌ی سومیر در بچگی گرفته تا گربه‌های آدم‌خوار :)

در نهایت کتاب را دوست داشتم، حقیقتا برای نمره دادن بهش بین ۵ و ۴ ستاره گیر کرده‌ام چون نقدی که به رمان داشتم بر می‌گردد به داستانی که موراکامی در فصلِ پانزدهم(یک فصل مانده به آخرِ رمان) تازه شروع کرد! معتقدم موراکامی اگر یکم به این داستان شاخ و برگ اضافه می‌کرد به بهای اضافه شدن چند فصل خیلی عالی‌ می‌شد و یا اینکه این داستان را واردِ رمان نمی‌کرد چون اگر اینطور بود هم عملا لطمه‌ای به خطِ داستانیِ اصلیِ رمان وارد نمی‌شد. به خاطر این نقد می‌خواستم یک ستاره ازش کم کنم اما حقیقتا وقتی کتاب لحظاتِ قشنگی برای من ساخت و من رو باز هم در دنیای خودش غرق کرد دیدم حقش نیست به ویژه اینکه خود داستانِ فصل پانزدهم که در بالا گفتم هم تجربه‌ی بسیار زیبایی بود و حس حال آن پسربچه‌ی پرحاشیه واقعا خواندنی بود مخصوصا وقتتی موراکامی توصیفش کرد که کلیدِ انباری که دزدیده بود رو از جیبش در میاره و به راویِ رمان می‌ده، جدا وقتی چشمم رو می‌بندم صورتِ اون پسربچه میاد جلوی چشمم :))
        

          "Miu loved Sumire, but couldn't feel any sexual desire for her. Sumire loved this woman and desired her. I love Sumire and felt sexual desire for her. Sumire liked me but didn't love me, and didn't feel any desire for me..."

این پاراگراف به نظرم خیلی خوب کل قضیه مثلث عشقی عجیب غریب این کتاب رو توصیف می‌کرد.
درسته که عشق بین سومیره و میو یه رمانس عادی نبود ، اما تا نصف کتاب همه چیز خیلی عادی و معمولی پیش می‌رفت، و حتی داشت حوصله ام رو سر می‌برد. همه‌اش داشتن با هم حرف می‌زدن
تا اینکه اون نصفه شب زنگ تلفن K(پسری که راوی کتابه و سومیره رو دوست داره) میخوره...سومیره ناپدید شده، درست مثل دود...

من زیاد موراکامی پرسن نیستم 
یهویی به خاطر موضوعش هوسشو کردم و نسخه انگلیسی‌اش رو یه روزه خوندم.
و قطعا صحنه‌هایی از این کتاب هیچ وقت یادم نمی‌ره..
اون نیمه شبی که میو بالای چرخ و فلک گیر کرده بود و از اونجا آپارتمانش رو دید و خود دیگرش رو..
اونجا که K، تو یه غروب اخر تابستون تو آتن به تنهایی عمیق و ابدی خودش پی می‌بره و صحبتاش درباره تنهایی اشکمو دراورد..
اون دوتا فایل متنی که سومیره نوشت و نثر عجیبش...

خلاصه موراکامی یهو سورئال سمی و عجیب خودشو وارد داستان می کنه، کاری که باعث میشه قلبت تندتر بزنه و بچسبی بهش.

این کتاب تو لیستا، جزو کتابای لزبینی قرار می‌گیره، خب بله عشق بین دختر جوانی به خانمی که چندسال هم ازش بزرگ‌تره ... و من برام سوال بود که موراکامی به عنوان یک مرد چطور این عشق رو توصیف کرده، ولی دیدم نه نتونسته :)) بازم کتاب از زاویه یه مرد روایت میشد و اون عشق هم خیلی گذرا توصیف شد و زیاد عمیق و دقیق نبود و مثل عشقای ابکی که اره آی لاو هر، آی وانت هر و اینا بود.
و بازم بیشتر کتاب به این پسره گذشت که چقدر سومیره رو دوست داشت ولی هیچوقت نتونست یه عشق دوطرفه باهاش داشته باشه و تنها شد.. 

و خب یه سری جمله‌های فراموش نشدنی هم داشت.‌جوری که یه سری چیزا که انگار خیلی وقتا بهش فکر کردی رو با یه سری کلمه‌ها و ترکیب‌های خلاقانه میاره و میزنه تو خال، خوبه..

مضمون اصلیش بیشتر از اینکه عشق باشه، تنهایی بود، و زندگی با رویا.

و اینکه رد و پای کتاب و رمان‌ها(علاقه مشترک k و سومیره) موسیقی کلاسیک(علاقه مشترک سومیره و میو) و گربه‌ها مثل همیشه تو رمانای موراکامی اینجا هم پررنگ بود :)))

در کل حس عجیبی بهش داشتم، منو با خودش کشوند و چندوقت بود اینجوری کتاب نخونده بودم.
با همه نقدایی که بهش وارد میکنم.
        

          فضای وهم‌آمیز در این اثر جزو شاخص‌های مهم است. شخصیت‌ها به فراخور رویایی با اتفاق‌های پیش آمده از خود کنش و واکنش نشان می‌دهند. 
البته که در «دلدار اسپوتنیک» سیال ذهن به تکرار وجود دارد.
        

          «اسپوتنیک سوییت‌هارت»
کتابی به قلمِ «هاروکی موراکامی» نویسنده‌ی نامدار، مشهور و دوست داشتنیِ ژاپنی که از دسته‌ی رمان‌های به سبکِ مجیکال رئالیسمِ اوست.

نام کتاب: «اسپوتنیک» نامِ ماهواره‌ای است که در سال ۱۹۵۷ توسط شوروی به مدار زمین پرتاب شد، آن ماهواره یک سرنشین داشت(یک سگ به نام لایکا) و آن   سگ نخستین جانوری بود که پا در مدارِ کره‌ی زمین می‌گذاشت، تنهاییِ آن سگ الهام بخشِ انتخابِ نام برای موراکامی بود به همین دلیل است که در کتاب از زبانِ راوی می‌خوانیم:
«آخه چرا آدم­ها بایستی تا این حد تنها باشن؟ اصلا هدفش چیه؟ نه، واقعا؟ میلیون­ها میلیون آدم تو این دنیا چشم­شون به بقیه­س تا بلکه یکی پیدا بشه و بیاد اون­ها را از تنهایی در بیاره ولی باز آخرش همه­شون تنهان و غرق در انزوا و خودشون تو عزلت نامحسوسی حبس می­کنن. آخه چرا؟ یعنی زمین فقط به این خاطر شده زمین که به بشر تنها غذا برسونه؟»
و آن بخش دومِ نامِ کتاب یعنی «سوییت هارت» هم به این خاطر به آن اضافه شده که یکی از شخصیت‌های کتاب یکی دیگر را «اسپوتنیک سوییت هارت» خطاب می‌کند.

داستانِ کتاب در مورد زندگی و روابطِ به هم گره‌خورده‌ی ۳شخص که شامل یک مرد(راویِ داستان) و دو زن(سومیر و میو) می‌باشد، راویِ داستان به سومیر  که عاشقِ نویسندگی‌ست علاقه دارد و سومیر نیز در یک جشنِ عروسی با زنی به نامِ میو آشنا می‌شود و در همان نگاه اول با اینکه آن زن سال‌ها از او بزرگتر است عاشق می‌شود. سومیر در شرکتِ میو به عنوان دستیارِ شخصیِ میو استخدام می‌شود و روزی به همراه او به مسافرت رفته و پس از اتفاقاتی که در داستان می‌خوانیم در جزیره‌ای در یونان گم می‌شود... .

این رمان به هیچوجه یک داستانِ عاشقانه‌ی معمولی نیست، اوج هنرِ موراکامی را در داستانِ «میو و چرخِ فلک» در فصلِ دوازدهم می‌خوانیم که در آن میو نصفِ شب در کابین چرخِ فلک در بالاترین نقطه گیر کرده و متصدیِ شهربازی دستگاه را خاموش کرده و رفته، میو در آن نقطه با دوربین به اتاق خانه‌ی خود نگاه می‌کند و با چشم‌های خود، خود را در حالِ انجام دادنِ یک تابو با شخصی دیگر می‌بیند. این حسی که موراکامی به خواننده در این داستان القا می‌کند برای من بی‌نظیر بود، همه‌‌ی ما قطعا تابوهایی در ذهن خودمان داریم و ممکنه آن‌ها را در رویا یا فکرمان تجزیه تحلیل کرده باشیم اما تجربه‌ی دیدنِ تقابل خودِ واقعیمان با آن تابو در عالم بیداری یک حسِ توصیف ناشدنیه، حداقل برای من.

این کتاب نیز همانندِ تمامِ کتاب‌های موراکامی، تمامِ المان‌های همیشگیِ او را در برداشت از جمله: موزیک، ورزش، زن، آشپزخانه، سکس، فقدان و از همه مهمتر گربهههههه :) گفتم از همه مهمتر گربه که من چندین فصل به خودم می‌گفتم یعنی چه! این کتاب نوشته‌ی موراکامیه پس گربه‌ کجای داستانه؟!؟ تا اینکه موراکامی گربه‌ها رو به زیباترین شکلِ ممکن وارد داستان کرد، از گربه‌ی سومیر در بچگی گرفته تا گربه‌های آدم‌خوار :)

در نهایت کتاب را دوست داشتم، حقیقتا برای نمره دادن بهش بین ۵ و ۴ ستاره گیر کرده‌ام چون نقدی که به رمان داشتم بر می‌گردد به داستانی که موراکامی در فصلِ پانزدهم(یک فصل مانده به آخرِ رمان) تازه شروع کرد! معتقدم موراکامی اگر یکم به این داستان شاخ و برگ اضافه می‌کرد به بهای اضافه شدن چند فصل خیلی عالی‌ می‌شد و یا اینکه این داستان را واردِ رمان نمی‌کرد چون اگر اینطور بود هم عملا لطمه‌ای به خطِ داستانیِ اصلیِ رمان وارد نمی‌شد. به خاطر این نقد می‌خواستم یک ستاره ازش کم کنم اما حقیقتا وقتی کتاب لحظاتِ قشنگی برای من ساخت و من رو باز هم در دنیای خودش غرق کرد دیدم حقش نیست به ویژه اینکه خود داستانِ فصل پانزدهم که در بالا گفتم هم تجربه‌ی بسیار زیبایی بود و حس حال آن پسربچه‌ی پرحاشیه واقعا خواندنی بود مخصوصا وقتتی موراکامی توصیفش کرد که کلیدِ انباری که دزدیده بود رو از جیبش در میاره و به راویِ رمان می‌ده، جدا وقتی چشمم رو می‌بندم صورتِ اون پسربچه میاد جلوی چشمم :))