کتاب سه بخش داشت:
- یه داستان با همین عنوان خود کتاب
- یه مصاحبه خیلی کوتاه با نیل گیمن در مورد دنیای زیرین لندن
- یه مقاله طولانی در مورد نیل گیمن به قلم دانا گودییر، سال ۲۰۱۰
در مورد داستان باید بگم ادامه داستان کتاب ناکجا بود و از اونجا که من ناکجا رو نخوندم ممکنه قضاوتم غلط باشه ولی خب بنظرم داستان بدی نبود ولی خیلی خوب هم نبود در کل متوسط بود
ترجمه خوبی داشت و روون بود
در مصاحبه نیل گیمن نظر خاصی ندارم
و اما در مورد مقاله باید بگم افتضاح بود؛ بی نهایت نامنظم و بی ساختار و مونده بودم مترجم چطور تونسته این سالاد جملات رو ترجمه کنه. اصلا معلوم نبود چی میگه و بحثی رو تموم نکرده وارد بحث بعدی میشد. در نهایت هم تو ص ۷۲ ولش کردم و دیگه نخوندم چون خوندنش برام وقت تلف کردن بود
پ.ن: امتیازی که دادم صرفا برای داستانه
        

          ادامه ناکجا
فکرکنم کلا همین یک کتاب از گیمن را ددست دارم😁
        

          نیل گیمن در کل نویسنده ای عجیبه خاص می‌نویسه و مخاطب خاص خودش هم داره سالها پیش رفتم سراغش ولی حال نکردم ولی الان این داستان کم حجم و قشنگی که یه جورایی در ادامه ی 
کتاب «ناکجا» بود لذت بردم . 
        

          یه داستان کوتاه توی دنیای «ناکجا» دربارۀ مارکی د کاراباس که می‌ره کتش رو پس بگیره. جالبه، پر اتفاقه، با جنبه‌های جدیدی از دنیای زیرین آشنامون می‌کنه، با برادر جذاب مارکی آشنا می‌شیم و بالاخره کسی رو می‌بینیم که مارکی خودش رو پایین‌تر از اون می‌بینه و بهش غبطه می‌خوره. داستان رو دوست داشتم و لذت بردم و همچنان مشتاقم داستان‌های بیشتری از لندن زیرین بخونم.

چیزی که توی داستان‌های گیمن بارزه، تعدد اتفاق‌هاست. داستان می‌تونه به عجیب‌ترین شکلی که فکرش رو نمی‌کنی چرخش کنه یا یکهو اتفاقی بی‌ربط رخ بده و خط داستانی متغیر بشه. همین باعث می‌شه به یاد موندن خیلی از جزئیات داستان‌هاش سخت باشه و همین هم احتمالاً سبب می‌شه دوباره خوندن کتاب‌هاش ارزش خیلی بالاتری نسبت به دوباره‌خوانی آثار نویسنده‌های دیگه داشته باشه. یعنی وقتی کتاب یا داستانیش رو دوباره می‌خونی، قطعاً چیزهایی هست که ازش یادت نمونده و باز غافلگیر می‌شی. الان که اومدم این ریویو رو بنویسم، یه بخشی از داستان رو دوباره خوندم و این موضوع به چشمم اومد (با اینکه خود داستان رو حدود دو ماه پیش خونده بودم و زمان زیادی از خوندنش نمی‌گذشت).

نسخۀ فارسی دو بخش جالب دیگه هم داره. ترجمۀ مصاحبه‌ای کوتاه با گیمن و ترجمۀ یادداشتی نسبتاً بلند از مجلۀ نیویورکر دربارۀ گیمن که البته الان می‌شه گفت قدیمیه، چون حدود چهارده سالی از عمرش می‌گذره و در این بین اتفاقات زیادی برای گیمن و آثارش افتاده. با این حال خوندنش خالی از لطف نبود و دوستش داشتم.