ما انسان‏ ها جانورانی ناکامل و پرداخت نشده ‏ایم که خود را با فرهنگ تکمیل می ‏کنیم و می ‏پردازیم؛ البته نه از طریق فرهنگ به معنای عام، بلکه به صورت ‏های بسیار جزئی آن: یعنی با فرهنگ جاوه‏ ای، هوپی و ایتالیایی، فرهنگ طبق? بالا و پایین، دانشگاهی یا تاجرپیشه. از قابلیت یادگیری انسان و انعطا‏ف پذیری او بسیار سخن رفته است، ولی حتی از آن حیاتی ‏تر، وابستگی شدید او به نوع خاصی از یادگیری است که همان دستیابی به مفاهیم، ادراک و کاربرد نظام ‏های خاص معنای نمادین است. سگ‏ های آبی برای خود سد می ‏سازند و پرندگان آشیانه، زنبورها جای خوراکشان را پیدا می‏ کنند، بابون ‏ها گروه ‏هایی اجتماعی را سازمان می ‏دهند و موش‏ ها بر اساس صورت‏ هایی از یادگیری که بیش تر متکی بر آموزش‏ های رمزبندی شده در ژن‏ هایشان است، جفت‏گیری می‏ کنند و در برابر محـرک ‏های خـارجی با الگـوهای مناسبی واکنش نشان می ‏دهنـد؛ بدین ‏سان، کلیدهای جسمانی در قفل‏ های ارگانیک جا داده می‏ شوند. ولی انسان ‏ها سد و سرپنـاه‏ می‏ سازند، خـوراکشان را می ‏یابند، گـروه‏ های اجتماعی‏ شان را سازمان می ‏دهند و با راهنمایی دستورهایی جفت  جنسی‏ شان را پیدا می ‏کنند که به طور ژنتیکی رمزبندی نشده‏ اند، بلکه با نمودارها و طرح ‏ها، دانش شکار، نظام‏ های اخـلاقی و داوری ‏های زیبایی ‏شنـاختی عمل می ‏کنند؛ بدین ‏سان، ساختـارهای مفهومی استعدادهای بی ‏شکل را قالب ‏بندی می ‏کنند.