اینکه می گویند هر کتابی زمان معینی دارد و زمانش که برسد به سراغت می آید بی راه نگفته اند.
هوای این روزهای من هم گذاشت زمانی بیاید که وقتش بود. درست مثل شربت زعفرانِ خنک و گوارایی که بعد یک روز گرم و طاقت فرسا خودش را به دستت می رساند تا جگرت را جلا دهد و لبخند مهمان لبهایت شود.
راوی که اسماعیل باشد و نویسنده هم که ماهرانه روایت کند همانی می‌شود که احساس کنی در تک تک عملیات ها کنار عمار و سیدابراهیم و دیگران ایستاده ای تا داعشی ها را غافلگیر کنی و جانشان را بگیری
یک جا میخندی و جان میگیری یک جا هم اشک سرازیر میشود و درد میکشی با اسماعیل که جامانده از قافله دوستانش و جانانه همه چیز این راه را پذیرفته و شاکر خداست.
با او و خاطراتش زندگی می‌کنی که نه زنده می‌شوی جانی تازه می‌گیری برای ادامه مسیر حق و محکم ایستادن جلوی باطل هرکه میخواهد باشد 
آنقدر شیرین است که نمی شود لحظه ای زمینش گذاشت هرجا که بروی همراه توست و یاورت.
کتاب باید اینگونه باشد گوارا و هیجان انگیز در عین حال آرامش دهنده
بشدت پیشنهاد می شود:)
بخوانید بنوشید تا تکه ای از جانتان شود گوارای جانتان ❤️
          

            امیرحسین حاجی نصیری روزی که به عیادت مصطفی صدر زاده رفت. در همان روز هایی که به هر دری می زد تا خودش را به معرکه ی سوریه برساند و نمی شد. در اتاق کناری مصطفی، مدافع حرمی را دیده بود که دیگر نمی‌توانست تکان بخورد. قطع نخاع شده بود. امیر حسین از خودش پرسیده بود: واقعا می ارزد؟ و بعد خودش محکم جواب داده بود: می ارزد!
این کتاب، روایت حاج اسماعیل(امیر حسین حاجی نصیری ) است. پس خواندن دارد. چون این فرد بار ها تا قلب دشمن پیش رفته، بار ها برای شناسایی تا دل داعشی ها رفته و... برگشته.
 چون  این فرد با تمام وجودش جنگیده. 
چون روایت های اسماعیل بوی عمار می دهد، بوی مصطفی صدر زاده، بوی سجاد عفتی... بوی همه ی آنهایی که در شب های سرد سوریه، سخت مقاومت کردند تا دشمن خراشی به مرقد حضرت زینب (س) نیندازد.
تا دشمن حتی به فکرش نزند قدمی به سمت ایران بردارد.
حالا حاج اسماعیل روی ویلچر نشسته و از خاطراتش میگوید.
پس این کتاب خواندن دارد
          

            نباید کیفیت خوندن همچین کتابی با تعداد صفحاتش ارزیابی بشه...
یکی بیاد قطره‌های اشک مارو بشماره.

آقای امیرحسین حاجی‌نصیری، صدای منو می‌شنوید؟ خیلی مردونگی کردی برای ما، ارادتمندیم.
          

            سخن گفتن از شهدا، کار سختی است و بهترین توصیفگر معرکه جنگ، خود شهدا هستند. گاهی یکی باید بماند، کسی که تا قلب دشمن رفته و بوی باروت و گلوله را تا عمق جانش نفس کشیده است. کتاب «هوای این روزهای من» که پس از دو سال به سرانجام رسیده است، روایت‌ کودکی راوی تا حوادث و زندگی پس از مجروحیت وی را در برمی‌گیرد. این کتاب کمک فراوانی به شناخت دقیق و تفصیلی از مجاهدت‌های رزمندگان مدافع حرم در استان لاذقیه و حلب می‌کند و مطالعه آن به علاقه‌مندان شناخت دقیق آنچه در جریان دفاع از حرم در سوریه گذشت، توصیه می‌شود. امیرحسین حاجی‌نصیری فرمانده تیپ هجومی سیدالشهدا، یکی از بازماندگان دفاع از حرم حضرت زینب‌ کبری(س) است که با کوله باری پر از خاطره، بعد از آسمانی شدن هم‌رزمانش با بدنی نیمه‌جان دوباره برمی‌گردد تا خاطرات این قسمت از مقاومت به فراموشی سپرده نشود. در این کتاب، خاطرات ناگفته‌ای از شهید مصطفی صدرزاده، شهید محمدحسین محمدخانی و شهدای دیگری که رفتند و خاطراتشان را بردند، نیز آورده شده است.