یکی از مسائل مناقشه‌انگیز در کار ویرایش و نگارش نشانه‌گذاری متون است. بسیاری از پدیدآورندگان هنوز در نشانه‌گذاری بلاتکلیفند و نمی‌دانند، برای مثال، کجا باید از ویرگول بگذارند. حالا رحمان افشاری کتابی در انتشارات مهراندیش منتشر کرده است به نام «ویرگول‌گذاری و مبانی نظری آن» با عنوان فرعی «کاربرد به‌جا و نابه‌جای ویرگول». نویسنده ادعا می‌کند «.یرگول درنگ‌نما نیست، مرزنماست:‌مرزنممای نحوی کلمه‌ها و گروه‌های هم‌پایه و بندها». در واقع، نوینسده می‌کوشد جایگاه ویرگول را بر مبنای نحو و دستور زبان بیابد. به‌همین‌دلیل، برای درنگ‌نمایی نویسه‌ی دیگری پیشنهاد می‌کند که به جای ویرگول بابه‌جا می‌نشیند و همان نویسه‌ی آپوستروف («‍ ` ») است (نمونه‌ای از کاربرد درنگ‌نما: «مادر ` مهربان و دلسوز بود»). نام فصل‌های این کتاب عبارتند از:‌ «جمله‌نشانه‌ها در گذشته و حال»، «ویرگول و درنگ»، «کاربرد نابه‌جای ویرگول»، «قواعد ویرگول‌گذاری»، «نشانه‌ی درنگ» و «قواعد ویرگول‌گذاری در کتاب‌های درسی». 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی نهم، سال ۱۳۹۵.
          

            در کتاب‌های درسی‌مان همیشه گفته می‌شد که ویرگول نشانۀ درنگ یا مکثِ کوتاه است؛ یعنی هرجا احساس کردید جمله‌تان به مکث احتیاج دارد، آنجا باید ویرگول بگذارید. اما رحمان افشاری در این کتاب ادعای نویی مطرح می‌کند. لُبِ کلامش این است که ویرگول درنگ‌نما نیست، مرزنما و نحوبنیاد است: «مهم‌ترین کارکردِ ویرگول مشخص‌کردنِ تقسیم‌بندیِ جمله است تا خواننده معنای جمله و منظورِ نویسنده را بهتر بفهمد» (ص۳۹).
او در فصل‌های سوم و چهارمِ کتابِ حاضر، قواعدِ سلبی و ایجابیِ ویرگول‌گذاری را، با ذکرِ مثال، شرح داده است، که البته گاهی برخی از این قواعد متناقض و ناکافی به نظر می‌رسند. ازاین‌رو، شاید در آینده‌ای نزدیک و در فضایی مناسب‌تر، نقدی بر این کتاب نوشتم.