به جنون شاعرانه‌ای که در شعرهای نزار قبانی لمس کرده بودم ، شک نداشتم. اما بعد از خواندن کتاب کلیدها ، که گفتمان نزار را به ما معرفی می‌کند ، به جنونی که بطور کلی در شخصیت او وجود داشته نیز اطمینان پیدا کردم.
کلیدها را بخوانید و از گفتمان جذاب نزار قبانی و از شناختن سبک زندگی او لذت ببرید.
        

          خواندن کلیدها در روزهای انتشار ابراهیم.


«مخاطبان مثل کودکانند. اگر نیاز باشد باید به آن‌ها سخت گرفت و اگر تکالیفشان انجام ندهند، باید گوششان را کشید. اگر مردم حاضر نمی‌شوند به حمام بروند و درس‌هایشان را مرور کنند و مثل حیوانات قطبی، نه ماه در سال می‌خوابند، باید با آن‌ها چگونه رفتار کنم؟ باید رویشان را ببوسم و آن‌ها را غرق هدیه و پول کنم؟»
این‌ها را نزار قبانی، یکی از بزرگ‌ترین و مؤثرترین شاعران معاصر دنیا می‌گوید، کسی که از کشورش تبعید شد؛ چرا که به تقلب اعتقادی نداشت و با سنجاق کلمات مدام بر تن پررخوت ملتی می‌زد که از خواب زیاد تنشان به زمین چسبیده بود.
نزار را تبعید کردند و حالا محسن چاوشی را بایکوت و سانسور می‌کنند و ابراهیمش را تکه تکه.
چه فرقی است بین این‌ها و آنها؟
آیا ما واقعاً از مواجهه با حقیقت هراسانیم؟
ولی به هر حال هنر وظیفه‌اش را انجام می‌دهد و ابراهیم راه خود را می‌یابد. ابراهیم تبر است که بت‌های سخت‌مان را به نرمی می‌شکند و بعد روی دوش خودمان باقی می‌ماند و همین خیلی‌ها را عصبانی می‌کند. اما آیا این جماعت غضبناک مردمند؟ مردم هم ناراحت‌اند از ابراهیم یا به قول نزار «مردم شاعری را که در بدنشان سنجاقی فرو کند و آن‌ها را با حقیقت روبرو کند، به شاعری که در ورق‌های بازی تقلب می‌کند و با حیله و ترفند بازی می‌کند، ترجیح می‌دهند»؟
راستش من فکر می‌کنم مردم هنوز کودکند، جای خوشحالی دارد! کودک بیشتر از آنکه از تقلب لذت ببرد، دیدن حقیقت را ترجیح می‌دهد.
        

          خواندن این کتاب برای شاعران واجب است.