تکه‌های دوست داشتنی زیادی برایم داشت. اما در نهایت با یک "که چی؟" رو به رو می‌شدم و این باعث می‌شد به اندازه‌ای که باید و شاید ، از خواندنش کیف نکنم. اما نکته قابل ملاحظه این است که کتاب در سال 1908 نوشته شده است. یعنی بیش از صد سال پیش. و این را حس نمی‌کردی. یعنی من که خیلی متوجهش نشدم و وقتی فهمیدم که نسبتاً قدیمی است، شوکه شدم! همچنین، اولین کتابی بود که از یک نویسنده سوییسی می‌خواندم.
«نور چشمت را می‌زند؟ سعی کن تاب بیاوری. این یعنی شادی و آدم باید بلد باشد حس و تحملش کند. دلت خواست می‌توانی فکر کنی که این یعنی خوشبختیِ آینده تو. اما حالا ببین چه می‌شود. دارد از بین می‌رود. نور خاموش می‌شود. پس یاکوب قرار نیست یک خوشبختی طولانی و پایدار نصیب آدم بشود. »
«وقتی آدم همین طوری یک گوشه بایستد و هیچ کاری نکند، ناگهان احساس می‌کند، چه ریزبینی‌ای دارد هستی. انرژی می‌خواهد هیچ کاری نکردن و در عین حال نظاره‌گر رفتار دیگران بودن.»
        

          اصلاً درباره اش مطمئن نیستم. مهلتی باید داد تا رسوب کند...
        

          نصفه ولش کردم :|
اوایل کتاب خیلی جذاب بودواقعا، ولی رفته رفته از جذابیتش کم شد و میشه گفت داستان شل شد طوری که میخوندم خابم میگرفت :(

کتاب درباره ی پسری ست به نام یاکوب که توی مدرسه ای تحصیل میکنه که اینده ی این دانش آموزان خدمتکار شدنه. این پسره داستان درباره همه چی توی کتاب حرف میزنه، چجوری به همچین مدرسه ای راه پیدا کرد، اهداف این مدرسه چیه، دوستاش چجورین، معلمای توی مدرسه کین و چین. ترجمه ی کتاب هم خوب بود.
داستان کتاب فقط خسته کننده س.