با توصیفاتی که آرتور در بخش های ابتدایی کتاب کرده بود فکر میکردم که اتفاقی خیلی وحشتناک افتاده باشد ولی وقتی که شروع به روایت داستان کرد متوجه شدم اتفاقی که افتاده را در ظاهر اگر بخواهی برای کسی بازگو کنی آنقدر ترسناک نیست ولی ترسناکی ماجرا دقیقا در دو صفحه‌ی انتهایی کتاب خودش را نشان داد‌ که البته از قبل خیلی قابل حدس و ملموس بود.

خانم سوزان به خوبی توانست آن حس و حالی را که آرتور در عمارت ایل مارش کسب کرده بود بنویسد و البته کاری کند که من نیز آن‌ها را تجربه کنم؛
 وقتی قسمت های ترسناک این کتاب را میخواندم که مدت زیادی از نیمه شب گذشته بود و صدای یخ سازی یخچال و گربه هایی که در حیاط پشتی دعوا می کردند خانه را پر کرده بود، حقیقتا چند باری صداهای عجیب و غریبی از طبقه بالا که انسانی در آنجا رفت و آمد ندارد شنیدم و خب این اثرات توهمی بنده واقعا نشان دهنده‌ی قلم خوب این بانوی نویسنده است.😂😂😂( اولین بار در عمرم با یک کتاب ترسناک یکم حس کردم میترسم)
البته یکم میتوانست از نقل آب و هوا بکاهد و بر داستان پردازی بیفزاید.

ترجمه و چاب عالی بود. 

پ.ن: حدس من واقعا درست بود برخلاف مکان روایت داستان واقعا نویسنده انگلستانی است.
        

          فرض کن به عنوان وکیل باید به مدارکِ مربوط به اموال یک زن که به تازگی مُرده رسیدگی کنی.
زنی که تنها زندگی می‌کرده و هیچ دوست و آشنایی هم نداشته. عمارتی هم که در اون زندگی می‌کرده یک جایی دور از خونه‌های دیگه هست. 
علاوه بر این متوجه می‌شی هیچ‌کس از اون عمارت و اون زن خوشش نمیاد و تمایلی هم نداره حرفی ازش بزنه.
من فقط می‌خوام بدونم چرا شما باید تنهایی بری تو اون خونه و شب‌ هم بمونی؟
و چه‌طوری توقع داری اتفاقِ بدی برات نیفته؟ 
:/
این وکیلِ خوش‌بین، آرتور کیپس، خاطره‌ی تجربه‌ی خودش از این مورد خاص رو تعریف می‌کنه، خاطراتش از زنِ سیاه‌پوشی که تو این خونه دیده و رازش رو فهمیده، و این خاطره هرگز از ذهنش پاک نشده.

پی نوشت:
نمی‌دونم چرا اصلا یادم نبود فیلمش رو دیده بودم، تقریبا وسط کتاب بودم که یادم افتاد. طبق چیزی که تو ذهنمه فیلمش ترسناک‌تر بود. ولی به نظرم اگه مثل من می‌ترسید‌، شب مخصوصا وقتی تنها هستید نخونید:))