ما هر دو خموش بودیم و هر یک در انتظار سخن گفتن دیگری. ولی گفتمان تنها طریق ادراک میان دو جان نیست؛این هجا و آوا کز میان لب ها و زبان برون آید،تنها راه نزدیک کردن دل ها به یکدگر نیست. چیزی والاتر و ناب تر هم هست،ز آنچه از دهان برون ریزد. سکوت،جان های ما را جانی دگر بخشد.سکوت با قلب هایمان به نجوا و ترنم می نشیند و آن ها را به یکدگر قریب.