قیافهٔ یکی از عموهایم و قیافه را مونگری را به خاطرم آوردم پیش آمدهایی به یادم آمد؛ که چطور در ۱۹۲۶ سه ماه بیکاری کشیدم و نزدیک بود که از گرسنگی بمیرم یاد شبی افتادم که در شهر گرناد روی یک نیمکت گذرانیدم. سه روز بود که چیزی نخورده بودم، خشمناک بودم و نمیخواستم که بمیرم از این موضوع لبخند زدم. با چه پشتکاری دنبال خوشبختی میدویدم دنبال زنها و دنبال آزادی می دویدم. برای چه بود؟ میخواستم اسپانی را نجات بدهم پئی‌مارگال را ستایش میکردم داخل جنبش شورشیان شده بودم و در محافل عمومی نطق کرده بودم. همه این قضایا را جدی گرفته بودم مثل این که زنده جاوید خواهم بود. در این لحظه حس کردم که همۀ زندگی ام را جلو خود میدیدم و فکر میکردم چه دروغ پستی زندگی ام هیچ ارزشی نداشت چون که تمام شده بود. از خود پرسیدم چطور من توانسته ام که با فاحشه ها گردش بکنم و مسخره بازی در بیاورم اگر بو برده بودم که این جور خواهم مرد، هرگز انگشت کوچکۀ خودم را هم تکان نمی دادم. زندگی ام مسدود و درست مثل یک کیسه جلوم افتاده بود، ولی محتوی کیسه ناقص بود یک لحظه کوشش کردم که درباره آن حکمی بکنم میخواستم با خودم بگویم زندگی خوشی است اما نمی‌شد درباره زندگی من حکم کرد چون فقط طرحی بود؛ من وقتم را صرف کرده بودم که از محل حساب ابدیت چک بکشم، هیچ چیز نفهمیده بودم. تأسفی هم نداشتم درباره خیلی چیزها می توانستم تأسف بخورم مثل مزه مشروب ماتزانیلا یا آب تنی هایی که در تابستان در یک برکه کوچک نزدیک قادسیه میکردم اما مرگ همه کیف و لذت آنها را از بین برده بود.

درین لحظه حس کردم که همۀ زندگی ام را جلوی خود میدیدم و فکر میکردم چه دروغ پستی زندگی ام هیچ ارزشی نداشت چون که تمام شده بود از خود پرسیدم چطور من توانسته ام که با فاحشه ها گردش کنم و مسخره بازی در بیاورم؛ اگر بو برده بودم که این جور خواهم ،مرد هرگز انگشت کوچکۀ خودم را هم تکان نمیدادم زندگی ام مسدود و در بست مثل یک کیسه جلوم افتاده بود ولی محتوی کیسه ناقص بود یک لحظه کوشش کردم که دربارۀ آن حکمی بکنم میخواستم با خودم بگویم زندگی خوشی است اما نمیشد درباره زندگی من حکم کرد چون فقط طرحی بود؛ من وقتم را صرف کرده بودم که از محل حساب ابدیت چک بکشم هیچ چیز نفهمیده بودم تأسفی هم نداشتم؛ درباره خیلی چیزها میتوانستم تأسف بخورم مثل مزه مشروب مانزانیلا یا آبتنیهایی که در تابستان در یک برکه کوچک نزدیک قادسیه میکردم اما مرگ همۀ کیف و لذت آنها را از بین برده بود

در وضعی که بودم اگر می آمدند و به من میگفتند که میتوانم دل راحت به خانه بروم و زندگی ام مصون خواهد بود، این هم از خونسردی من نمی‌کاست وقتی که آدم خیال موهوم ابدیت را از دست داده چند ساعت و یا چند سال انتظار فرقی نمی‌کند. من به هیچ چیز علاقه نداشتم از طرفی نیز آرام بودم اما این آرامش موحشی بود به علت جسم؛ با چشمهای تن می‌دیدم و با گوشهایش می‌شنیدم اما آن جسم دیگر من نبودم جسمم به تنهایی عرق می‌ریخت و می‌لرزید و من آن را نمی شناختم من مجبور بودم آن را لمس کنم و نگاه کنم برای اینکه از حال آن خبردار باشم مثل اینکه تن دیگری بود. گاهگاهی هنوز آن را حس میکردم احساس لغزیدن می‌کردم نزول و سقوط ناگهانی در آن رخ می داد مثل وقتی که آدم در هواپیماست و هواپیما کله میکند یا گاهی تپش قلبم را حس میکردم.