سوای حضّ زیادی که آدم از اتقان و سلامتِ بحث و براهین حضرت آیت الله می برد از این هم متحیّرم که سقف خواسته های استاد در مورد علم اصول می شود یک تبویب صحیح از موضوعات اصولی . این فاجعه است . یک فاجعه ساکت که حاصل جمود و توقف پایدار حوزه های علمیّه بر سنّت گذشته است . بر آنچه هست . بر یک آنچه بود ، بدون هیچ امید و آرزو و ایده ی جدیدی ، بدون هیچ توقع بیشتری از علم و دین . از اینکه علم ما هم چراغ تاریکی های زندگی امروز ما باشد یا چراغ راه مواجهه ی امروزمان با غرب .
          

            عنوان واضحه
اگر به این مباحث علاقه دارین از دستش ندین. حتی اگه یه بخش هایی از کتاب رو سخت تر درک کنید یا اصلا متوجه نشید(البته اگه پیش زمینه داشته باشین به مشکل بر نمی خورین)
اما تجربه فضای کتاب های نویسنده هایی مثل آیه الله جوادی آملی  خوبه.

پ.ن: از اون کتابایی که بعدا می فهمم باید بهتر می خوندمش
پ.ن: مثل همیشه. چهارچوبی. رک و راست و روشن. آیه الله جوادی آملی و بیان و نگاه دقیق شون.
          

            کتاب در پی عرضه نظریه ای درباره نسبت عقل و دین است. استاد معتقدند اگر تقابلی هست، میان رهاوردهای عقل عادی و نقل است وگرنه عقل و دین تقابلی ندارند و معاضدند. عقل معصوم است هرچند عاقل خطااندیش است. دین نیز معصوم و حق است، اما نقل گزارش دین است که ممکن است دچار کاستی باشد. استاد برای عقل انواعی ذکر می کنند. دین را تعریف می کنند و جایگاه عقل را در هندسه معرفت دینی می کاوند. لازمه مباحث این کتاب دیدگاه ویژه ای درباره علم اسلامی و معیار اسلامیت دانش است. 
تقسیم معروف عقل به مثابه مفتاح یا میزان یا مصباح شریعت، در این کتاب توصیح داده شده و چراغ بودن عقل ترجیح داده شده است. 
نظریه مطرح شده در این کتاب مورد نقد و چالش قرار گرفته است.
          

            عنوان کتاب خود نمایانگر تام این کتاب نازنین است. وقتی یک عالم دینی جایگاه عقل در شناخت دین را مشخص می‌کند و نظریه‌ای درخور بیان می‌کند دیگر چون و چرا باقی نمی‌ماند.
شاید نتوان کتاب را به همه توصیه کرد ولی بر دو قشر ضرورت خواندنش واضح است؛ یکی دانشجویان، به خصوص دانشجویان فلسفه و دیگری طلاب علوم دینی.  اگر شما جزء این دو دسته نیستید باز هم بخوانید و برای فهمش  کمی حوصله به خرج دهید.

باید این کتاب به صورت دقیق فهم شود تا متوجه بشویم که آیت الله جوادی چه شاهکاری در این کتاب کرده اند!