این کتاب را هدیه گرفته بودم وگرنه خودم هیچ وقت جذب کتاب های ایرانی و اون هم نویسنده های معاصر جوان نمی شوم ‌.
.
.
یه داستان ساده همراه با کمی لهجه ی یزدی و استفاده از کلمه های خودساز_من درآوردی_ بود .
داستان خیلی خاص نبود و ایجاد کشش هم نمی‌کرد برای خواندن فقط برای پرکردن وقت و شل کردن مغز کنار کتاب های سخت خوان خوب بود .
و در بخش آخر که شامل ۵ ، ۶ صفحه ی پایانی میشد ، احساس میکردی داری یک آگهی تبلیغاتی یا آشنایی با یک کسب و کار خاص رو میخونی نه داستان .
بهتر بود بخش پایانی بیشتر داستانی می‌بود و از سرگذشت آدم های ابتدای داستان گفته می‌شد تا شخصیت های خلق شده در آینده (که فقط در بخش پایانی حضور داشتند)
.
.
فکر میکنم از نویسنده های حاضر در این برهه نباید در حد شاهکارهای ادبی گذشته انتظار داشت .
          

            آنقدر که انتظار داشتم باهاش نخندیدم و کلا کم پیش می آید با کتاب هایی که اطرافیان به راحتی با آن ها می خندند، بخندم.
لحن کتاب یک جاهایی عجیب و غریب و اذیت کننده هم می شد ولی در کل ایده ی آخر نوع بستنی ش و خانواده ی خانه ی مغایرت دوست داشتنی و لذت بخش بودند.
+جلد کتاب با چوب بستنی هاش:)