دوتا از مقاله های کتاب فوق العاده بودند. 

بخشهایی از کتاب:
- هنگام نوشتن، هر ملاحظه دیگری، اعم از دستمزد مادی و یا خشنودی جمع کوچکی "ادیب" و منتقد را باید به کلی از نظر دور داشت، چون که این جور ملاحظه های قبلی اندیشه را فلج و نابود میکند.

- انسان با کار کردن و گرد آوردن تجربه "کمی" خویشتن را از دست "کار" به معنای "تعهد" میرهاند.

- نویسنده ای که می خواهد به حقیقت بزرگ درون خویش دست یابد (...) باید از خودش بپرسد: من درباره این جهان واقعا چه فکر میکنم؟ چه چیزهایی را دوست میدارم؟ از چه چیزهایی بیم دارم؟ از چه نفرت دارم؟... و آنگاه باید شروع کند به جاری ساختن همه این چیزها بر صفحه کاغذ. آنگاه به وساطت و کمک عواطف و احساس، با کار کردن مرتب و طولانی مدت، نوشتن او زلال میشود، نویسنده آرام میگیرد چون که دارد درست فکر میکند، و درست تر هم فکر خواهد کرد چون که به آرامش دست یافته است.

- اگر قرار باشد که برای ضمیر ناخودآگاه (یا فرشته الهام) مان رژیم غذایی خاصی را تدارک ببینیم، چه صورت غذایی باید تهیه کنیم؟ شاید بشود اینجوری شروع کرد: هر روز خدا از عمرتان را شعر بخوانید. شعر عضلاتی را در ذهن به کار می اندازد که آدم معمولا به کار نمیگیرد. شعر حسها را گسترش میدهد و در اوج شادابی و بیداری نگه میدارد.

- غیر محتمل ترین قصه ها را میتوان باورپذیر ساخت اگر خواننده شما به یاری حواسش حتم کند که در وسط واقعه ایستاده است، که در این صورت نمیتواند از مشارکت در وقایع خودداری کند. منطق وقایع همیشه جای خود را به منطق حواس میدهد. 

- با خوب و درست زیستن و با مشاهده در حال زیستن، با خوب خواندن و در حال خواندن مشاهده کردن به فرشته الهامتان خوراک میرسانید. با تمرینهای مکرر در نوشتن و با تقلید از نمونه های خوب، مکانی پاکیزه و نورگیر خواهید ساخت تا در آن از فرشته الهام خود نگهداری کنید.
          

            این کتاب درباره ذن نیست،  ولی درباره نویسندگی هست. بردبری این عنوان فریبنده را برای کتابش انتخاب کرده تا به قول خودش «دور بساطش جمع شویم» و از خرده روایت های یک نویسنده ی تمام وقت درباره نوشتن لذت ببریم. ترجمه اصیل پرویز دوایی،  لذت خواندن کتاب را دو برابر کرده. 
کتابی باصفا.  پر از جملات قصار به معنای واقعی کلمه (نه جملات قصار خز و خیل).  مشخصا تاکید کتاب را بر «کمال نگرایی» دوست دارم. 
          

            یک اسم پرطمطراق اما یک نثر ساده و روان و خواندنی.
این کتاب چند فصل داره و در هر فصل نویسنده از تجربیاتش درباره نوشتن گفته. تجربه‌هایی که بیشتر به درد نوقلم‌ها می‌خوره یا اونهایی که می‌ترسن قلم دست بگیرن.
این کتاب اصلا کتاب آموزشی نیست.
بیشتر شبیه درگوشی‌ها و یواشکی‌های یک نویسنده است