ایده گزینش شعر بزرگان برای نوجوانان ایده جذابی است. اما اینکه این امر چقدر در این کتاب محقق شده؟! نمی دانم راستش. نمی دانم چقدر با سلیقه نوجوان این کتاب سازگار شده. البته که خود انتخاب کننده سختی این گزینش را اشاره کرده و ملتفت بوده.

پیرامون شعر محمد علی بهمنی باید بگویم که دو نکته در چشمم خیلی پررنگ بود. یکی شدت واژه سازی ایشان است که از کلمات عادی، واژه های بدیعی می ساخت که با ادبیات ما ناموس نبود. یعنی هم جدید بود و هم قابل پذیرش. نه آن که واژه های ناپذیرایی را تولید کند. دوم هم خط سیر غزل بود که می توان گفت هر غزل، خط سیری برای خود داشت و این سبک از غزل، به خلاف سبک هندی است که هر بیت، تمام معنای خود را منتقل می کند. به همین خاطر کل غزل را باید همراهی می کردی و گزینش تک مصرع چندان معنایی نداشت. داشت! اما خیلی نداشت!

زبان شعر هم که نیاز به گفتن ندارد. مضامین هم. اما با همه اینها، محمد علی بهمنی میلِ من نبود. کتاب را به سختی تمام کردم. یعنی تمام کردم که تمام کرده باشم. می دانم که خیلی ها شعر محمدعلی بهمنی را دوست دارند. می دانم. و می دانم که زبان شعر او چقدر قوی است و شعرش در چه قله ای قرار دارد. اما من ارتباط برقرار نکردم واقعا. این هم مزاج من است که به هم ریخته انگار...