بزرگترین دستاورد ارنست همینگوی این بود که رمان را از عدم صراحت محافظه کارانه میراث اوایل قرن بیستم رهایی بخشید او خود را با تمام وجود درگیر زندگی کرد تا بتواند درباره اش بنویسد. آنتونی برجس، یکی از برجسته ترین نویسندگان قرن بیستم، ردپای زندگی همینگوی را از روزگار شاد کودکی تا واقعیت هولناک دو جنگ جهانی پی می گیرد؛ از پاریس دهه 1920 تا اسپانیای «جنگ داخلی» و سالهای واپسین و اندوهبار زندگی در کوبا. استقبال گسترده خوانندگان از ناقوس در عزای که به صدا درمی آید و حتی اهدای جایزه نوبل هم نمی توانست این حقیقت را پنهان کند که همینگوی شخصیتی داشت عصبی مزاج و پریشان و گاه خبیث و بی رحم مردی که عاقبت هم نتوانست با واقعیت زندگی خویش کنار بیاید.