موقع خوندن بیست صفحه‌ی آخر، توی ذهنم دیوانه‌وار قهقهه می‌زدم؛ نه از تمسخر، بلکه از لذتی تاریک و تکان‌دهنده!

نیم امتیازی که کم کردم به خاطر این بود که گاهی لفاظی‌های طولانی نویسنده برای من طاقت‌فرسا می‌شد؛ البته در فرمی که انتخاب شده بود این یه اشکال محسوب نمیشه و صرفا سلیقه من این عبارت‌پردازی‌های عریض و طویل رو نپسندید.
چیز دیگه‌ای که بتونه به عنوان "اشکال" داشته باشه به ذهنم نرسید.
          

            کتاب تلخی است، نه‌بخاطر اینکه در ژانر وحشت است و صحنه های تلخ و تاریخ و خونین زیاد دارد بلکه به‌خاطر نثر گزنده، واقع‌گرایانه و سرشار از تندی‌ای که چنان آدمی را با واقعیت‌های تلخ خودش روبرو می‌کند که امید را از آدمي می‌گیرد.
داستان در آمریکای قرن نوزدهم می‌گذرد و داستان یک متخصص هیولاها و دستیارش را برای ما روایت می‌کند که درگیر پیدا کردن و  دسته‌بندی هیولاها هستند.
برای آنها که می‌خواهند در رمان وحشت، علاوه بر وحشت چیز دیگری هم باشد که ذهنشان را مشغول کند گزینه خوبی است.
تنها به دنبال آدرنالین نباشید، به این فکر کنید که در میان جنگی خونبار میان انسان و هیولاها، ارسطو تفنگ به دست برایتان از اخلاق نیکوماخوسی روایت کند!