زن چپ‌دست حکایتی است که در 1976 منتشر شد. زنی که زندگیِ به نظر «راحتی» می‌گذراند، بی هیچ دلیل مشخص (یا صرفاً گفتنی)، از همسرش می‌خواهد که او را با پسر هشت ساله‌اش تنها بگذاردک این تنها مایه‌ی روایی کتاب است. پتر هانتکه، به تبعیت از اصول نگارشی خود، توصیف ساده‌ی حرکات و محیط روزانه را (با نگرشی به‌اصطلاح بیرونی) به جای توضیح آشکار روان‌کاوانه می‌نشاند.


به قلم مهشید نونهالی، مجله‌ی فرهنگی و هنری بخارا، شماره‌ی ؟، 1385.
          

            مارین (که راوی او را تنها «زن» می‌خواند) به همسرش برونو که از سفر بازگشته می‌گوید بهم الهام شده که یک روز مرا رها می‌کنی و می‌روی. حالا برایت شگفتانه‌ای دارم! و وای به حالت وقتی که آن را بگویم... و سپس به او می‌گوید که باید برود! او و بچه را بگذارد و برود. 
باقی داستان شرح تنهایی خودخواسته‌ی زن است از ترس تنهایی ناگزیر. زندگی‌ای که البته در آن فرزندش هست، خاطرخواهانی هستند، دوستانی هستند و شهر و تپه‌ها و جنگل هم هست. اما با وجود همه‌ی این‌ها زن (یا آدمی به معنای اعمش) تنهاست. وانهاده است. 
داستان بلند کوتاه «زن چپ دست» داستان تنهایی وجودی  انسانی است که از ترس تنهایی ناگزیر، تنهایی خودخواسته را برگزیده است همچون کسی که از ترس مرگ ناگزیر به پیشواز آن برود. 
فضای داستان در شهرکی سرد و برفی می‌گذرد که همیشه خلوت است و اگرچه در همسایگی تپه‌ها و جنگل برفی است اما گویی در آن محو و ادغام شده است.  ناکجایی سرد که در گفتگویی میان دو شخصیت داستان بازنمایی شده است:
- الان چه ماهی هستیم؟
- فوریه
- در کدام قاره زندگی می‌کنیم؟
نویسنده چندان در بند قالب‌های رایج نوشتن و ضوابط آن نیست اما داستان نثری فرودناک دارد و البته تصویرساز. مترجم (فرخ معینی) به خوبی توانسته ویژگی‌های این نثر را به فارسی نیز برگرداند اگرچه برایم روشن نیست که با وجود نام ویراستار در شناسنامه کتاب چرا و چگونه کتاب پر از ایرادهای ویرایشی ناخوشایند است.
به هر رو کتاب در ایجاد حس اقامت در جهان داستان برای خواننده بسیار موفق است. از همین رو خواندنش همچون سفری کوتاه، آرام و شاید خوش، برای علاقمندان نفس کشیدن در هوایی متفاوت حتما جذاب خواهد بود...
          

            کتابی درباره تنهایی...