شورای اسکان آماج فشارهای رو به افزایش اعضای کمیته‌های محلی قرار گرفت. حال دیگر این کمیته‌ها به صورت یک قدرت موازی با شورا در جامعه محلی در آمده بودند. دسته‌های سازمان‌یافته‌ای با حمایت «نیروهای انتظامی رسمی و غیررسمی» به دفتر مرکزی شورای اسکان حمله کردند؛ کمیته‌ها، میتینگ‌های متعددی را برای بی‌اعتبار ساختن شورای اسکان ترتیب دادند و شایعاتی را مبنی بر اینکه اعضای شورا متهم به رشوه‌خواری هستند، منتشر کردند. سرانجام، حمایت‌های مالی شهرداری‌ها و صد البته کمیته‌ها از شورای عالی به حالت تعلیق در آمد. اعضای شورا که دیگر نمی‌توانستند این فشارهای رو به افزایش را تحمل کنند، سرانجام در 25 اردیبهشت 1359، مشترکا به عنوان اعتراض، استعفا کردند. چند ماه بعد، انتشار نشریه‌ی فریاد گودنشین، که یک نشریه‌ی هفتگی مخصوص گودنشینان بود و توسط مجاهدین منتشر می‌شد، از سوی دولت به حالت تعلیق در آمد. با این اقدام، فعالیت‌های سازمان‌های محلی مستقل به پایان رسید.

در آغاز اینطور به نظر می‌رسید که گروه‌های محلی مختلف شامل کمیته‌ها، مجاهدین، روحانیون، چپ‌ها و شهرداری‌ها، راجع به مسائل و مشکلات محلی با یکدیگر همکاری خواهند کرد. با اين حال، اختلاف سیاسی و ایدئولوژیک به زودی بروز کرد و همگرایی و همبستگی جایش را به نوعی فرقه‌گرایی در سطح ملی و محلی داد. اعضای کمیته، که بدوا به‌عنوان یک سازمان مدنی داوطلبانه‌ی متشکل از جوانانی دارای جهت‌گیری‌های سیاسی مختلف شکل گرفته بود، به‌زودی به‌صورت جزیی از حزب حاکم «جمهوری اسلامی» درآمد، در اوایل تابستان ۱۳۵۸ کمیته‌ها، از تمامی کسانی که حاضر نبودند از خط حزب جمهوری اسلامی تبعیت کنند، پاکسازی شد.

به طور طعنه‌آمیزی، اکثر مقامات دولتی، اعم از روحانیون رادیکال و محافظه‌کار و سیاست‌مداران ملی، همه در تئوری و ایدئولوژی مدرن «دوگانگی» شهری باهم اشتراک داشتند. مفهوم انسان حاشیه‌ای آنان، چندان دور از نوع فرهنگی که جامعه‌شناسان شهری غربی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پرداخته و در آن اشتراک نظر داشتند، نبود.