گلی ترقی نوستالژیک می‌نوشت وقتی که هنوز تبِ نوستالژیک‌نویسی به جانِ ملت نیفتاده نبود. قلمِ بی‌ادا و ساده‌اش، زهرِ فضای بورژوازی خاطراتش را کمابیش خنثی می‌کند. 
          

            روایت با عناصر روایی مناسب و کارکردهایی که موقعیت‌ها را به شرح و تفصیل سوق می‌دهد در این اثر سبب می‌شود هر شخصیت با توجه به حضورش اهمیت خود را به مخاطب معرفی کند. 
لذا باید اشاره داشت ضرورت کالبد شناسی پیرنگ، اهرمی موثر در اثری به نام «دو دنیا» نوشته «گلی ترقی» است.
          

            من خیلی این کتاب رو دوست داشتم. خوندنش خیلی حس خوبی بهم می‌داد و حتی نمی‌خواستم یک کلمه‌ش رو جا بندازم...
          

            فهمیده‌ام که می‌توان مرد و از نو متولد شد، می‌توان اردنگ خورد و ته چاه افتاد و به دستی، ریسمانی، امیدکی آویزان شد و بیرون آمد.....